Pieśń zdumienia i radości

Śpiewając psalm 104 (103), warto pamiętać o pierwszych zdaniach Biblii: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami”.

Tchnienie Boga, Duch trzepocący jak gołębica nad pierwotnym chaosem, z którego wyprowadza ład i porządek – pełnię istnienia.

W psalmie 104 (103) odnajdujemy sporo wersetów, które określić można jako wyraz zdumienia i radości na myśl o pięknie, o ładzie, o potędze stworzonego świata.

Jest tam też zdanie zaś zdanie: „Stwarzasz je, napełniając swym duchem”. Świat stworzony przez Boga to jeszcze nie wszystko. Pełnię istnienia zyskuje dopiero przeniknięty mocą Bożego Ducha. Cały świat – przyroda martwa i ożywiona, zwierzęta i człowiek, Słońce, Księżyc i gwiazdy, morze pełne życia i góry przystrojone pióropuszami chmur.

Treść tego psalmu wyrasta z bardzo starej tradycji, sięgającej pierwszych kart Biblii. Przedłużeniem tej tradycji jest też inna pieśń: „Przybądź, Duchu Stworzycielu, dusz ludzkich odkupicielu...”.

Zatem – niech będzie Panu miła nasza pieśń, niech dzisiaj budzi radość w sercach, tak jak budziła przed wiekami.