Tamar

Kobieta odrzucona, zraniona i samotna.

Dalsza część Księgi Rodzaju (por. Rdz 38,8) koncentruje się wokół warunku, jaki musi spełnić mężczyzna jeśli umiera jego krewny, nie pozostawiwszy po sobie dzieci, w szczególności syna. W takim przypadku brat zmarłego lub inny bliski krewny płci męskiej ma obowiązek poczęcia dziecka z wdową. Dziecko, po urodzeniu będzie nosiło imię zmarłego i stanie się jego dziedzicem. Z «małżeństwem lewirackim» mieliśmy już do czynienia w tekście o Rut Moabitce (por. Rt 2, 20; 3, 12). Mogła jednak zdarzyć się i inna sytuacja: „Jeśli nie będzie chciał ten mężczyzna wziąć swej bratowej za żonę, pójdzie bratowa do bram miasta, do starszych i powie: «Nie mam szwagra, który by podtrzymał imię brata swego w Izraelu. Szwagier nie chce na moją korzyść dopełnić obowiązku jaki ciąży na nim». Starsi tego miasta zawezwą go i przemówią do niego. Jeśli będzie obstawał przy swoim i powie: «Nie chce jej poślubić», pójdzie do niego bratowa na oczach starszych, zdejmie mu sandał z nogi, plunie mu w twarz i powie: «Tak się postępuje z człowiekiem, który nie chce odbudować domu swego brata». I będzie nazwane imię jego w Izraelu: «Dom tego, któremu zrzuto sandał»” (Pwt 25,5-10). Było to prawo na korzyść wysoko cenionej w Starym Testamencie płodności i traktowania potomstwa jako najwyższej wartości w rodzinie i narodzie.

A zatem, gdy umiera Er, bezdzietna wdowa musi ponownie wyjść za mąż za brata zmarłego, czyli Onana, gdyż prawo było prawem. Jednak Onan wiedząc, że dziecko, które zostanie poczęte będzie przypisane zmarłemu bratu nie chce spełnić obowiązku „lewiratu” względem wdowy. Onan w sposób grzeszny uchyla się więc od naturalnego współżycia z bratową, łamie prawo naturalne ustanowione przez Boga, za co spotyka go kara, którą jest przedwczesna śmierć (por. Rdz 38,9). Od tej postaci biblijnej wywodzi się pojęcie onanizmu małżeńskiego. Natomiast w Judzie rodzą się podejrzenia, że za śmierć synów odpowiedzialna jest Tamar, na której najprawdopodobniej ciąży klątwa.

Tymczasem po śmierci obu braci obowiązek „lewiratu” spoczywa na ostatnim synu Judy o imieniu Szela. Nad Judą zawisły ciemne chmury smutku, których źródłem była zarówno jego grzeszna przeszłość, jak i teraźniejszość, w której umierali kolejni synowie. Dlatego Juda z obawy o życie najmłodszego dziecka nie pozwala, aby Szela poślubił Kananejkę i postanawia, że synowa zamieszka jako wdowa w domu swego ojca do czasu, aż Szela dorośnie i będzie gotowy do zawarcia małżeństwa. Myśli jednak: „Niech nie umrze on również jak jego bracia” (Rdz 38,11). W jaki sposób Ty radzisz sobie ze strachem? Jeśli odpowiesz, że «nie odczuwasz strachu, bo jesteś odważny», to powiem Ci, że odwaga nie jest brakiem strachu, ale umiejętnością panowania nad nim. Wiem, bo sprawdziłam te słowa na własnej skórze.

Co w takim razie stanie się teraz z Tamar, która w świecie zdominowanym przez mężczyzn jest bezsilna. Nie ma prawa głosu i zostaje odsunięta na bok. Ostatecznie stając się ofiarą (por. T.J. Wray)? Przecież kobieta musiała wyjść za mąż, bo bez męża i synów, którzy otoczą ją opieką, kiedy się zestarzeje nie mała ona przed sobą żadnej przyszłości. To nie był czas, kiedy czymś «normalnym» były kobiety żyjące samotnie, które decyzję o małżeństwie odkładały na kolejny rok. Udziałem Tamar staje się odtrącenie, niezrozumienie i wyobcowanie. Nie ma domu; nie jest «u siebie» ani w domu teścia, ani ojca. Tamar reprezentuje więc wszystkie kobiety odrzucone, niezrozumiane, pozbawione praw, zranione i cierpiące. Do dnia dzisiejszego na Wschodzie nie traktuje się kobiet na równi z mężczyznami, czyli jako osoby tyle, że odmiennej płci, ale czymś naturalnym jest ich uprzedmiotowienie, dyskryminacja i marginalizacja. Także w świecie Zachodu można znaleźć miejsca, w których kobiety są traktowane jak osoby «drugiej kategorii». Wielu mężczyzn uważa, że kobiety zostały stworzone po to, by zaspokajać ich potrzeby cielesne, rodzić dzieci oraz zajmować się domem. Jednak tego rodzaju męskie oczekiwanie nie zawsze są zgodne z oczekiwaniami kobiet.

Na koniec tej części proszę, abyś odpowiedział sobie szczerze na pytania: Czy nie stawiam moich ambicji i planów życiowych ponad dobro drugiego człowieka (kobieta też jest człowiekiem!)? Czy dostrzegam sytuacje świadczące o dyskryminacji kobiet w środowisku, w którym żyję i co robię, aby im przeciwdziałać? A może sam jestem przykładem mężczyzny, który uważa kobiety za osoby «drugiej kategorii»? A potem zapraszam Cię do lektury drugiej części tekstu, który w serwisie biblia.wiara.pl pojawi się już jutro.

«« | « | 1 | 2 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Ostatnio najczęściej czytane