Świątynia Pańska

Jerozolima - „Miasto Boże” - jest jedną ze starotestamentowych figur Kościoła. Jednocześnie zarówno starotestamentowa Jerozolima jak i nowotestamentowy Kościół są zapowiedzią Niebiańskiej Jerozolimy, która ma się dopiero objawić. Mówiliśmy o tym przed tygodniem. Dziś nadal pozostajemy w „Świętym Mieście”, by skierować swoją uwagę na stanowiącą jego centrum „Świątynię Pańską”.

Jerozolima jest „Świętym Miastem”, ponieważ w niej znajdował się Syjon, a Syjon był święty, gdyż na nim znajdowała się świątynia. Dobrze oddają to słowa Psalmu 48, który można zatytułować: „Pieśń chwały Syjonu”:

„Wielki jest Jahwe i wielce godzien chwały!

W mieście naszego Boga Jego święta góra.

Jak pięknym wzniesieniem i radością ziemi

jest góra Syjon, przy północnym murze.

To ona jest twierdzą w mieście potężnego Króla.

To na niej Bóg zbudował swój pałac warowny.

(…)

O tak, słyszeliśmy o tym wielkim mieście,

a teraz widzimy je na własne oczy.

To jest miasto Boga, gród Jahwe Zastępów,

dlatego Bóg ochronę zapewni mu na wieki.

(…)

Obejdźcie więc Syjon, okrążcie dookoła

i policzcie wysokie jego baszty zbrojne.

Murom warownym dokładnie się przyjrzyjcie,

przejdźcie przez całą królewską fortecę,

byście mogli przekazać przyszłym pokoleniom,

że Bóg nasz jest wieczny

i będzie nas prowadził aż po wszystkie wieki” (Ps 48,2-4.9.13-14).

Świątynia usytuowana na wzgórzu o nazwie Syjon, wznoszącym się 765 m. n.p.m., uświęcała całe miasto – sprawiała, że Syjon i sama Jerozolima stała się synonimem obecności Jahwe pośród swego ludu, znakiem i gwarancją opieki Boga nad Izraelem, a jednocześnie powodem do chluby dla członków ludu wybranego.