I.3. Święty Florian

Śląsk to ziemia ciężkiej pracy, ziemia hut, kopalń i pieców fabrycznych, ale też ziemia posiadająca bogatą tradycję religijną (Jan Paweł II, Homilia, Gliwice, 15 czerwiec 1999 r.). Ludzie tutaj żyjący szukali najczęściej patronów wśród męczenników i świętych bezwzględnie oddanych Bogu. Ekstremalne warunki pracy domagały się bowiem orędowników w sytuacjach trudnych, zagrażających życiu. Jednym z nich był rzymski żołnierz i urzędnik cesarski, Florian z Lauriacum (dziś Lorch w Austrii), męczennik, patron hutników i strażaków.

CZYTAJ!
Mt 10,28-33

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.
Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asas? A przecież bez woli Ojca waszego żaden z nich nie spadnie na ziemię.
U was zaś policzone są nawet wszystkie włosy na głowie.
Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.
Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
 

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!
Kult Floriana przeniknął na Śląsk z Krakowa, do którego w roku 1184 Idzi, biskup Modeny, przywiózł relikwie sławnego męczennika. Wówczas uznano go za patrona katedry na Wawelu i całego królewskiego miasta. Znany jest barwny opis Jana Długosza Z Roczników Królestwa Polskiego, w którym kronikarz przedstawia długoletnie starania króla polskiego, Kazimierza o relikwie męczennika oraz uroczyste ich przyjęcie w Krakowie. Długosz pisał wówczas: „Wszyscy cieszyli się, że Polakom za zmiłowaniem Bożym przybył nowy orędownik i opiekun…” (LG, t. II, s. 1397n). Kult Floriana niebawem „przysłonił” kult innego, rodzimego męczennika, biskupa krakowskiego – Stanisława.

Starożytny opis hagiograficzny z VIII w. Passio Floriani ujawnia pewne szczegóły z jego życia. Imię Floriana pochodzi od łac. przymiotnika florus, flora, florum – kolor ‘płowy’, kwitnący. Był on urzędnikiem cesarskim w pogranicznej prowincji Noricum. Kiedy dotarły tam rozporządzenia cesarza Dioklecjana, nakazujące prześladowanie chrześcijan, Florian jawnie stanął w ich obronie. Prefekt Akwilinus, gorliwy wykonawca cesarskich dekretów, natychmiast kazał go aresztować, a później wydał wyrok, aby z zawieszonym u szyi kamieniem strącić go z mostu do rzeki Enns.