Mamre

Gminna opowieść mieszkańców okolic Morza Mar­twego ukazuje bliskość i zażyłość relacji Boga z Abra­hamem. „Uderza” najpierw pora wizyty. Bóg odwie­dza przyjaciela, gdy ten wypoczywa przed namiotem w najgorętszej porze dnia. Wśród ludów nomadycznych pora południowa nie jest czasem na wizyty ale raczej na sjestę.

Abraham nie reaguje opieszale, obojętnie czy agre­sywnie z powodu nieoczekiwanej wizyty. Przeciwnie, najpierw oddaje pokłon do ziemi, który świadczy o głę­bokim szacunku i czci, jaką darzy nieznanych mu jesz­cze Gości, a następnie zaprasza z wielką szczerością: O, Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! Przygotowuje pośpiesznie wodę do obmy­cia nóg oraz najlepszy posiłek: ciasto z trzech miar naj­czystszej mąki i tłuste, piękne cielę.

Abraham przyjmuje Gości z całą patriarchalną goś­cinnością, jak przyjaciół. Niczego nie szczędzi. Służy wszystkim, co posiada. Później będzie gotów poświę­cić również syna Izaaka (por. Rdz 22). Gościnność na­leżała do najważniejszych cnót ludów patriarchalnych. Wśród Beduinów gość był mile widziany przez trzy i jedną trzecią dnia; był to czas potrzebny na przetra­wienie pokarmu przygotowanego przez gospodarza. Późniejsza tradycja żydowska nakazywała w dniach Paschy trzymać drzwi wejściowe jedynie przymknięte, aby przychodzący Mesjasz, a także ubodzy, cudzoziem­cy, wędrowcy mogli zasiąść do uczty paschalnej. W po­dobnym duchu pisze autor Listu do Hebrajczyków: Nie zapominajmy też o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę (Hbr 13, 2).

Wobec gościnności Abrahama Bóg odpowiada obiet­nicą: O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaś żona Sara będzie miała wtedy syna. Abraham jest człowiekiem starym i w pewnym stopniu sfrustrowanym, skrzyw­dzonym przez życie. Jego żona Sara jest bezpłodna. Po­nadto jest nomadem, koczownikiem, wędrowcem, żyje pod namiotami, nie ma stałej ziemi. Brak ziemi i dzieci były według starożytnych przekonań znakiem braku Bożego błogosławieństwa.