Uwielbienie miłowania

Alessandro Pronzato

publikacja 24.03.2012 22:31

Być posłusznym Bogu nie znaczy po prostu nagiąć się do Jego woli, ale być uległym w miłości.

Uwielbienie miłowania

...'Nie będą musieli wzajemnie pouczać jeden drugie­go... (Jr 31,31-34).
...A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał... (Hbr 5,7-9).
...A gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie... (J 12,20-33).


Fragment książki "Oto Słowo Boże! Rok B. Komentarz do trzech czytań niedzielnych", który zamieszczamy za zgodą Wydawnictwa Salwator


Która godzina?

- Chcemy ujrzeć Jezusa.
Kto wie czy audiencja, o którą zabiegali Grecy, była udzie­lona? Narrator, starający się przekazać fakty i uwzględnić ich jak najszerszą wymowę symboliczną, zapomniał zadowolić naszą ciekawość.
Prośba tych obcych „sympatyków" (nazywanych przez Ży­dów „bojący się Boga") musiała trafić akurat do Filipa, który pochodził z Betsaidy w Galilei, miasta na półpogańskiego, miejsca krzyżowania się różnych wierzeń. To on uznany został za najbardziej odpowiedniego do spełnienia funkcji pośrednika.
Niebawem Filip odważy się poprosić - w imieniu swoim i towarzyszy - o dość niezwykłą audiencję:
- Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy! Otrzyma zdumiewającą odpowiedź:
- Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca (J 14,8-9).
Tutaj Filip, chociaż zwraca się o wsparcie do rodaka An­drzeja, to jednak uważa, że sprawa nie jest zbyt skomplikowa­na i gorąco nalega na udzielenie audiencji.
Według niego wybiła godzina Jezusa.
Jego sława dotarła już bardzo daleko. Są ludzie, którzy Go szukają, których przyciąga Jego postać.
Właśnie jest godzina Nauczyciela. Godzina sukcesu, popu­larności, chwały i triumfu.
W istocie Jezus uroczyście stwierdza, że „nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy".
Zaraz potem jednak, swoim nieprzewidywalnym zwycza­jem, nada tej godzinie i uwielbieniu znaczenie dalekie od tego, jakiego spodziewali się Filip, Andrzej i oczekujący Grecy.
Nie jest to godzina rozgłosu, ale raczej godzina ziarnka pszenicy, które musi zniknąć i obumrzeć pod ziemią. To godzina bolesnego siewu, a nie triumfalnych żniw. Płodność przechodzi przez śmierć. Jaśniejące objawienie przechodzi przez ukrycie, a nawet pogrzeb.
Już nie ma wątpliwości, że godzina Jezusa to godzina męki, przejścia z tego świata do Ojca.

Strach przed śmiercią

Jezus stawia czoła godzinie śmierci nie jak bohater, ale jak jeden z ludzi, jak człowiek, który boi się umrzeć: „Dusza moja doznała lęku".
Jest wstrząśnięty. Ten tylko, kto jak On posiada życie w peł­ni, jest w stanie odczuć cały dramat śmierci i doświadczyć jej odrazy nie do przezwyciężenia.
Oto dlaczego autor Listu do Hebrajczyków (drugie czyta­nie) mówi o Chrystusie, który gorąco prosił, płakał i wołał do „Tego, który mógł Go wybawić od śmierci".
Godzina chwały to godzina krzyża.
Chwała więc nie będzie paradą mocy, ale klęską; człowiek poddany torturom i drwinom z rąk wrogów.
Jezus nie przeciwstawia się ukrzyżowaniu, nie ustaje i z de­terminacją szuka woli Ojca, aby ją w miłości wypełnić.
Wie, że obszary, na których panuje szatan, można odzyskać jedynie dzięki miłości. Wie, że śmierć, przemoc i wszystko to, co jest w świecie złe, ustępuje wyłącznie wobec potęgi miłości i determinacji w działaniu.
Na krzyżu Chrystus nie domaga się innej chwały jak tylko chwały miłości.
Kiedy będzie „podniesiony" na krzyżu, nikt nie będzie czekał, nikt nie będzie miał ochoty zobaczyć Go (ale tylko „będą za­krywać twarz"). Grecy przepadli bez śladu. Przedsionek pusty. Zniknie także Filip i Andrzej, a niewielu pozostałych przyjaciół (jedyny wyjątek, poza kobietami, to Jan, świadek, który „widzi" to, czego inni nie potrafią zobaczyć: chwałę).
Jednak godzina ciemności stanie się godziną największego objawienia. Godzina, która pozwoli „zobaczyć".
Chrystus „wywyższony", opuszczony, zdradzony i odstępca, właśnie w tej godzinie udzieli audiencji ogólnej, okaże moc po­wszechnego i nieodpartego przyciągania: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie".
Na jałowym gruncie Kalwarii pogrzebane, zmiażdżone nasie­nie wzniesie cudownie swoją łodygę z kłosem pełnym ziaren.

 

„Czy możesz mi pokazać Jezusa?"

Dopiero w paschalnym świetle Filip będzie mógł rozwiązać zagadkę tej audiencji, której (prawdopodobnie) mu odmó­wiono. Jednak ona została jedynie odroczona. - Chcemy zobaczyć Jezusa.
Filip spotka na swojej drodze wiele osób, które będą prosić o to samo. To dotyczy także Andrzeja, innych apostołów, jak również nas.
Nie będą to tylko Grecy, ale wiele innych narodów.
Nawet jeśli Chrystus nie chodzi już po tej ziemi, to trzeba Go „pokazywać".
Spotkanie trzeba uzgodnić. Nie można go zastąpić książka­mi, akademią czy teoretycznym przywództwem.
Nie możemy mieć pewności, że w samym środku naszych dyskusji, celebracji, zjazdów, mniej lub bardziej przekonują­cych objaśnień, „specjalistycznych" konsultacji w celu rozwią­zania wszystkich problemów świata, zagorzałej obrony prze­konań (także z przyczyn nieco mniej jasnych), gloryfikacji naszych historycznych zasług, raptem nie pojawi się ktoś, kto zaczepi nas z niezwykłą prośbą:
- Poza tym wszystkim, czy można zobaczyć Jezusa? Czy moglibyście zrobić nam tę przysługę?...
Chrześcijańskie życie powinno mieć przejrzystość wielka­nocnego światła.
Pozostaje fakt, że my - podobnie jak Filip i apostołowie -musimy być „zgrani" z godziną Nauczyciela, przejść Jego dro­gę. „Gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa".
Gotowi „stracić życie", a nie zadowalać własnych ambicji i próżności.
Zdolni odrzucić łatwą popularność i zdecydować się na pokorne życie.
Potrafiący wybrać między postawą mocy, władzy i przy­wileju a niewygodną postawą na krzyżu. Między sympatią a prawdziwością. Między renomą i uznaniem a wiernością, która niekiedy dużo kosztuje. Między spektakularnymi osiąg­nięciami a miłością, która toruje sobie drogę powoli, w tajem­nicy serca i wolności sumień.

Nauka posłuszeństwa

Uderzające jest dla mnie zdanie z Listu do Hebrajczyków: „Chrystus... chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał".
Posłuszeństwa nie uczy się z traktatów albo kazań (nie zawsze interesujących...).
Wiele zagadnień, pojęć związanych z naukami humani­stycznymi i religijnymi można poznać na rozmaitych kursach.
Ale istotę posłuszeństwa pojmuje się tylko dzięki pedagogii, niczym nie zastąpionemu doświadczeniu bólu, opuszczenia, tego co negatywne, przyjmując postawę Chrystusa wobec krzyża.
Być posłusznym Bogu nie znaczy po prostu nagiąć się do Jego woli, ale być uległym w miłości.
To miłość jest stylem posłuszeństwa cechującego osobę, któ­ra zostawiła horyzont dawnego prawa, wyrytego w kamieniu albo spisanego w księgach, aby wejść w „wewnętrzną" perspek­tywę Nowego Przymierza, zapowiedzianego przez Jeremiasza (pierwsze czytanie), gdzie prawo jest wyryte w sercu.
Nie chodzi już o formalne przepisy, ale o wewnętrzny impuls przychodzący z góry i sprawiający, że przylegamy do woli Bożej, która dzięki Jego łasce staje się także i naszą, w po­stawie angażującej całą osobę wolną już od strachu i szantażu czy gróźb i kar.
Bogu nie wystarcza zewnętrzna postawa, nie jest zadowo­lony z osób, które zginają kark i postępują jak należy tylko z obawy przed karą.
Bóg pragnie nas jako osoby, które słuchają Jego głosu w głębi swego serca, a więc zdolnych pokochać to, czego On od nas oczekuje. Miłość, która daje wszystko, staje się coraz bardziej wymagająca... „Odwzajemniona Miłość, Miłość pra­gnie wszystkiego..." (Klemens Rebora).