Realistka i idealistka zarazem

ks. Tomasz Jaklewicz

GN 17/2016 |

publikacja 23.04.2016 17:00

„Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony”. Zdania mówiące o chwale i uwielbieniu są trudne i tajemnicze.

Realistka i idealistka zarazem

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».


1 W Ewangelii św. Jana ten temat pojawia się wielokrotnie. Już na samym początku, gdy mowa jest o Słowie, które stało się ciałem, czytamy: „I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca” (1,14). Chwała Boża objawia się najpełniej w Passze Jezusa. Krzyż jest wywyższeniem. To, co wydaje się największym poniżeniem, hańbą, pozbawieniem ludzkiej godności, będzie momentem największego triumfu miłości Bożej, objawieniem chwały Boga. Paradoks krzyża. Chwała Boża ukryta jest w tym, co wydaje się pozbawione chwały, odarte z majestatu, nagie, bezbronne, przegrane. W naszym życiu bywa podobnie.

2„Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami”. Słowo „dzieci”, którym Pan zwraca się do uczniów, zawiera w sobie potężny ładunek czułości, wzruszenia. Jezus, syn Ojca, za parę godzin będzie wołał samotny na krzyżu: „Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Teraz patrzy na uczniów jak na osierocone dzieci, które musi pozostawić. Chce im przekazać swoją ostatnią wolę. Odejście kogoś bliskiego jest trudne do przeżycia, ale niesie w sobie także coś pozytywnego, zaprasza do wejścia na kolejny szczebel miłości. Następny paradoks. Boża miłość może wyrażać się także przez odejście.

3„Abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Nowość tego przykazania nie polega na samym wezwaniu do miłości, ale na tym, że ma to być miłość na wzór Jezusa. „TAK, JAK JA was umiłowałem”. Jezus mówi te słowa, mając już przed oczami krzyż. Nikt z nas nie potrafi kochać tak jak On. Czyli miłością agape, pozbawionej domieszki egoizmu, miłością gotową na cierpienie i śmierć, ofiarną, wierną do końca, bez względu na wszystko. Taka miłość jest możliwa tylko dzięki łasce Jezusa, tylko dzięki temu, że On nas pierwszy umiłował. Kochać jak Jezus oznacza być gotowym dać się zabić z miłości. Przyjąć krzyż.

4„Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. Miłość wzajemna ma być papierkiem lakmusowym, znakiem rozpoznawczym Kościoła. Ale tej miłości uczymy się ciągle na nowo. Nie ma idealnych rodzin, parafii, wspólnot. Bez napięć, konfliktów, różnicy zdań. Wciąż konieczne jest NOWE przykazanie, także w tym sensie, że zaczynamy od nowa, że się nie zniechęcamy, gdy coś idzie nie tak. Jesteśmy uczniami, czyli uczymy się miłości od Jezusa. Słyszę często narzekania postępowych publicystów, że Kościół w Polsce taki okropny, bo mało w nim miłości, a za dużo polityki, podziałów. Hm... Tej krytyce nie brak słusznych racji, ale brakuje w niej czegoś. Chyba miłości właśnie, współczucia, tego Jezusowego spojrzenia („Dzieci ”). Uczę się więc kochać ten mój Kościół takim, jakim jest. Pokornie, cierpliwie, wytrwale. „Jest, co jest, mówi miłość”. Największa realistka i największa idealistka zarazem.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.