Jeżeli przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa (Rz 5,17).

Śmierć jest biologiczną koniecznością – co do tego wątpliwości nie ma. Ale dlaczego człowiek przeżywa śmierć inaczej niż zwierzęta? One bronią się przed śmiercią, a przecież  poddają się jej w inny niż człowiek sposób. My buntujemy się, i to zgoła irracjonalnie, jakbyśmy mieli i chcieli żyć naszym biologicznym życiem zawsze. One – po prostu życie kończą. Co nas, ludzi, czyni innymi pod tym względem? Czy gdzieś tam, pod świadomością nieuchronności śmierci, nie kryje się przeczucie, że dar życia jest nieodwołalny? Poruszony problem nie jest sprawą wiary ani problemem chrześcijan – to sprawa ogólnoludzka. Chrześcijanie mają jednak odpowiedź szczególną. Część tej odpowiedzi mamy wspólną z Żydami. Nasza wiara wyrasta przecież z pnia objawienia Starego Testamentu. Ta wspólna część odpowiedzi brzmi: „Grzech wszedł na świat przez nieposłuszeństwo  Adama, a przez grzech śmierć”. Tak pisał o tym Paweł, Żyd i chrześcijanin, w liście do Rzymian. Ale wyłącznie jako chrześcijanin wskazał odpowiedź ostateczną – jest nią Jezus Chrystus i Jego posłuszeństwo. Zwornikiem obu odpowiedzi jest Bóg. Bo bez odniesienia do Boga ludzkich spraw zrozumieć nie sposób.  Ani grzechu, ani śmierci, ani tej odwiecznej tęsknoty za wiecznym życiem.