Dziękuję za wspaniały tekst, który doprowadził mnie do kolejnego wspaniałego "odsłonięcia" Księgi! Jonasz bywał kilkakrotnie wzywany przez Boga do misji wobec grzesznej Niniwy. Odmawia, lecz staje się do tego niemal przymuszony: po sztormie i połknięciu przez rybę, a następnie po uwolnieniu (na wyraźne polecenie Boga), godzi się wezwać mieszkańców Niniwy do nawrócenia. Oni zaś – o dziwo – nawracają się natychmiast, jednak to nie zadowala Jonasza, który najwyraźniej wolałby patrzeć na zniszczenie Niniwy (co byłoby zgodne z jego rozumieniem sprawiedliwości). I w tym właśnie przejawia się zasadnicza różnica między „sprawiedliwym” Jonaszem a miłosiernym Jezusem.

Sam Bóg wypomina Jonaszowi, że ten jest w stanie litować się nad uschniętym krzewem (rycynusem, który dawał mu cień), a obojętny jest na los mieszkańców. I tu spotykamy rzecz zaskakującą – chyba po raz pierwszy w Starym Testamencie czytamy, że Bóg obstaje za poganami. W czasie spisywania tej Księgi nie było to typowe dla mentalności Izraelitów. Jonasz nie podejmuje się swojej misji z miłosierdzia – a to jest tak częstym problemem, również wśród współczesnych wiernych: czynić coś dla własnego zbawienia lub dla …świętego spokoju, jak Jonasz! Księga Jonasza uczy nas czegoś zgoła innego – zabiegać o dobro nawet obcych i nieprawych ludzi, bo tylko to jest wypełnieniem Bożego wezwania.