Słowo "prorok" wskazuje na człowieka, który publicznie przemawia w czyimś imieniu.
W Biblii jest to oczywiście rzecznik Boga - w Jego imieniu przemawia słowami, stylem życia, symbolicznymi gestami, a nawet minidramami. Powołanie proroka jest tajemnicą danej osoby.
Biblia zawiera kilka opisów powołania proroków. Szczególnie godne uwagi są relacje Izajasza, Jeremiasza, barwna opowieść o Jonaszu i cała wreszcie historia Mojżesza uważanego za największego wśród proroków.
Z powodu głoszonego orędzia prorocy nieraz bywali prześladowani. Niejeden z tego powodu zginął męczeńską śmiercią. Po niektórych prorokach została spuścizna w postaci ksiąg, które stanowią ważną część Starego Testamentu.
Po zesłaniu Ducha Świętego, a więc w czasach Nowego Testamentu, dar proroctwa został na nowo ożywiony w kształcie nieco innym, ale na tyle tożsamym z dawnym, że ludzi pełnych natchnienia, mówiących o Bożych sprawach, za proroków uważano. Równocześnie zawsze istniał problem proroków fałszywych, samozwańczych.
Zdolność przepowiadania rzeczy przyszłych była czynnikiem weryfikującym proroka. Stąd wzięło się uproszczone i nieprawdziwe rozumienie proroka jako wieszczącego przyszłość.
Otwórz: Iz 6; Jr 1,1-10; Jon 1; Mt 11,9-14; DZ 13,1 nn.
Garść uwag do czytań na IV niedzielę wielkanocną roku B z cyklu „Biblijne konteksty”.
Czuli, że to Duch Święty chce, by stanęli pośrodku miasta i głośno czytali słowo Boże.