Sakramenty Kościoła. Wprowadzenie do teologii sakramentów

Rzeczywistość ziemska znakiem rzeczywistości duchowej, czyli o sakramentach pierwotnych albo sakramentach stworzenia

Katechizm Kościoła Katolickiego, gdy mówi o celebrowaniu liturgii, przypomina, że „celebracja sakramentalna składa się ze znaków i symboli”[3]. A w kilku kolejnych punktach wyjaśnia znaczenie znaków i symboli zarówno w życiu człowieka, jako istoty cielesno- duchowej i społecznej oraz istoty zdolnej do nawiązania relacji z Bogiem. W Katechizmie czytamy: „Znaki i symbole zajmują ważne miejsce w życiu ludzkim. Człowiek, jako istota zarówno cielesna jak duchowa, wyraża i rozumie rzeczywistości duchowe za pośrednictwem znaków i symboli materialnych. Jako istota społeczna człowiek potrzebuje znaków i symboli, by kontaktować się z innymi za pośrednictwem języka, gestów i czynności. To samo odnosi się do jego relacji z Bogiem”[4]. W kolejnym punkcie Katechizm rozwija tę myśl, wyjaśniając w jaki sposób Bóg przemawia do człowieka: „Bóg przemawia do człowieka za pośrednictwem widzialnego stworzenia. Kosmos materialny jawi się ludzkiemu poznaniu, aby człowiek odczytywał w nim ślady swego Stwórcy (por. Mdr 13,1; Rz 1,19-20; Dz 14,17) Por. Mdr 13,1; Rz 1,19-20; Dz 14,17. Światło i ciemność, wiatr i ogień, woda i ziemia, drzewo i owoce mówią o Bogu, symbolizują Jego wielkość, a zarazem bliskość”[5]. Następnie wyjaśnia, że ta zmysłowa rzeczywistość może stać się miejscem uświęcającego ludzi działania Boga: „Ta rzeczywistość zmysłowa jako stworzenie może stać się miejscem, w którym wyraża się działanie Boga uświęcającego ludzi i działanie ludzi oddających cześć Bogu. Dotyczy to również znaków i symboli życia społecznego ludzi: obmycie i namaszczenie, łamanie chleba i picie z tego samego kielicha mogą wyrażać uświęcającą obecność Boga i wdzięczność człowieka dla swego Stwórcy”[6].