Paraklet w Nowym Testamencie

Na czym oparł się Jezus, aby przekonać słuchaczy, że jest Panem, czyli Bogiem? Odwołał się do autorytetu Biblii, którą reprezentuje w omawianym wypadku Dawid.

Zarówno Pismo Święte, jak i Kościół stwierdzają, że Księga ta jest święta. Wszystkie jej części powstały bowiem pod wpływem Bożego działania. Podkreśla to autor Drugiego Listu do Tymoteusza, gdy stwierdza, że „wszelkie Pismo [jest] przez Boga natchnione” (2 Tm 3,16). Myśli w tym wypadku o księgach zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Może jeszcze inny tekst Pisma Świętego ułatwi zrozumienie tej wypowiedzi. Wprawdzie autor Drugiego Listu św. Piotra pisze o prorokach, ale można to także odnieść do wszystkich pisarzy biblijnych. Poucza zaś, że „kierowani Duchem Świętym mówili od Boga <święci> ludzie” (2 P 1,21).

Pouczy Kościół: „Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie Świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego. Albowiem święta Matka-Kościół uważa na podstawie wiary apostolskiej księgi tak Starego, jak i Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami, za święte i kanoniczne dlatego, że spisane pod natchnieniem Ducha Świętego (por. J 20,31; 2 Tm 3,16; 2 P 1,19-21; 3,15-16), Boga mają za autora”.[5]

Z powyższych wypowiedzi wynika, że Bóg wkroczył w jakiś sposób w życie pewnych ludzi. Skłonił ich, aby mówili lub pisali. Z tego właśnie powodu, iż „przemówił” On w jakiś sposób do nich, ich księgi nie są tylko dziełami ludzkimi, ale są także Słowem Bożym. Bóg wpływał, by spisali wiernie prawdy przez Niego objawione.