HENRYK PRZONDZIONO/GN Chrystus i ciernie
Fragm. fresku pędzla Romana Kalarusa z tyskiego kościoła pod wezwaniem bł. Karoliny Kózkówny W nazewnictwie biblijnym uwydatnia się albo krzaczastość tych roślin, albo ich ciernistość. Jedno i drugie jest odbierane przez człowieka negatywnie - owe cierniste zarośla trudne są do przebycia, kaleczą (zważywszy wielkość kolców, jakie spotyka się w krajach południowych), są nieużyteczne - bo nawet jako opał niewygodne do pozyskania. Dlatego w potocznym języku - także w Biblii - „ciernie” są określeniem czegoś nieprzyjaznego, szkodliwego, bezużytecznego.

Wybujałe i rozrośnięte cierniste krzewy stają się zawadą dla rolnika, ogrodnika czy winogrodnika. Stąd krok do znaczenia metaforycznego - cierniste krzewy symbolizują moralne zło, bywają określeniem ludzi zamkniętych na dobro, na Boże słowo, na wezwanie do przemiany życia.

W obrazowej bajce Jotama krzew cierniowy uosabia złego i samolubnego króla. Swoistym pożytkiem z rosnących wokół pól ciernistych krzewów był pozostały po ich spaleniu popiół. Rozsiewano go przed zasiewami, aby użyźnić ziemię.

Otwórz: Sdz 9,7-15; Mt 13,1-9; Hbr 6,7 nn.