Uważano bowiem, że znacząc szlak swojej wędrówki mokrym śladem, ślimak powoli niszczy samego siebie. Jest to piękna metafora życia człowieka i może symbolicznie wskazywać na samego Chrystusa, który przeszedł, „dobrze czyniąc” (Dz 10,38).

Skorupka ślimaka w chrześcijaństwie kojarzona była z Grobem Pańskim, a wyjście z niej ze zmartwychwstaniem.

Na dnie barokowej ambony w kształcie łodzi w kościele Opatrzności w Bielsku-Białej ślimak oznacza także człowieka, który zostawia wszystko, by pójść za głosem Chrystusa. Izraelici nie jedli ślimaków, bo nie były koszerne. Nie mogli się jednak bez nich obejść.

Wydzieliny ślimaków z rodziny Murex znad Morza Śródziemnego używano do barwienia tkanin na kolor purpurowy oraz niebieski, jak niebo w słoneczny dzień, zwany tehelet. Był to kolor paska, jaki miał nosić każdy pobożny żyd, sukni kapłańskiej, frędzli, pasków na chuście modlitewnej, wreszcie – dziś – pasów i gwiazdy na fladze państwa Izrael.