Od bardzo osobistych po wojenno-strategiczne. Od szlachetnych po niegodziwie grzeszne. To wpędzało go nieraz w ogromne tarapaty. Ale nigdy nadziei nie tracił.

Psalm z dzisiejszej niedzieli jest wyznaniem tej jego niezachwianej nadziei. Do wielkanocnej liturgii zostały wybrane strofy akcentujące nadzieję. Bo przecież właśnie Wielkanoc – czyli Pascha Hebrajczyków i Zmartwychwstanie chrześcijan – jest świętem nadziei.

Psalmista prosi „odpowiedz mi, Boże”. Z poprzednich swoich doświadczeń wie, że to Bóg go wydźwignął z utrapienia. Dlatego w jego prośbie o zmiłowanie tyle spokoju i nadziei. Nie jakiejś chwiejnej, która stawia na „być może” – ale nadziei pewnej, przekonanej, spokojnej.

„Pan mnie wysłucha” – śpiewa Dawid. My powtarzamy z nim to samo wyznanie. Nawet noc niestraszna, można spokojnie udać się na spoczynek. Przecież Pan pozwala mi żyć bezpiecznie. I tylko On jest takim oparciem.

Słowa o spoczynku odczytywać możemy także jako aluzję do Jezusowego złożenia w grobie. Bo i tam Boża światłość jest nad nami.