Istotnym elementem sceny zesłania Ducha Świętego na uczniów zebranych w Wieczerniku są bowiem „języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym”.

Ogień był tym, co człowiek – w przeciwieństwie do zwierząt – potrafił opanować i czego potrafił użyć do własnych potrzeb. Ale ogień, który wymknął się spod ludzkiej kontroli, potrafił przerażać swą niszczycielską siłą. To dlatego ogień jest obrazem objawiania się Boga, który jest większy niż człowiecze siły i możliwości. Ogień jest niedostępny i dlatego symbolizuje świętość Boga. 



Ogień zniszczył Sodomę i Gomorę. Ogień w postaci błyskawic towarzyszył niszczącemu gradowi, siódmej pladze egipskiej. W płonącym krzewie Bóg objawił się Mojżeszowi. Ogień i błyskawice towarzyszyły objawieniu się Boga na Synaju. Słup ognia prowadził Izraelitów wędrujących z Egiptu do Ziemi Obiecanej. W wozie ognistym został zabrany do nieba prorok Eliasz. O sądzie ognia, który zniszczy wrogów Boga, wieścił prorok Amos. Obraz ognia jako znaku działającego Boga pojawia w orędziach proroków Izajasza i Ezechiela.



To starotestamentalne powiązanie ognia jako symbolu działania Boga i Jego obecności jest też obecne w Nowym Testamencie. Ogień w nauczaniu św. Jana Chrzciciela pochłonie drzewo, które nie wydaje dobrego owocu. Ogień w nauczaniu Pana Jezusa przyjdzie na koniec, by strawić plewy, chroniąc ziarno. „Języki jakby z ognia” w opisie sceny zesłania Ducha Świętego spoczywają na obecnych w Wieczerniku. Nie wyrządzają im żadnej szkody, bo zostali oni oczyszczeni męką Chrystusa. Języki ognia uszlachetniają ich i uzdalniają do niesienia orędzia o zbawczym dziele Pana Jezusa. „Języki jakby z ognia” są pieczęcią Ducha Świętego, który uprawomocnia uczniów Chrystusa do głoszenia Ewangelii „aż po krańce świata”. A ich żar jest symbolem gorliwości w dziele głoszenia Dobrej Nowiny