Dlaczego rzymski urzędnik został tak wyróżniony? Wyznanie wiary nie zawiera przecież imion wielkich postaci historii zbawienia: ani Abrahama i Jana Chrzciciela, ani apostołów Piotra i Pawła. Autor listu akcentuje różnicę między liturgią zainaugurowaną przez Jezusa a obrzędami sprawowanymi przez kapłanów w Starym Testamencie.

Kontrast między tym dwoma porządkami nie jest jednak absolutny. Dawne obrzędy były materialne i były sprawowane na ziemi. Wykonujący je troszczyli się o zachowanie czystości rytualnej, lecz nie byli bez moralnych braków. List do Hebrajczyków przedstawia wyższość Chrystusa pod koniec 7. rozdziału: „Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa”. Autor natchniony mógłby ukazać Chrystusa, który składałby doskonałą ofiarę nie na ziemi, jak to czynili kapłani w ziemskiej świątyni, ale w niebie przed Ojcem – w jakimś duchowym sanktuarium.

Tego jednak nie czyni, lecz ukazuje Chrystusa cierpiącego, który złożył rzeczywiście krwawą ofiarę w konkretnym miejscu i czasie. Na te dwie współrzędne – geograficzną i topograficzną – wskazuje wyznanie wiary właśnie w zdaniu o Piłacie. Tym konkretnym danym odpowiada charakterystyczne dla listu wyrażenie, które powtarza się również w dzisiejszym czytaniu: „raz jeden”. Przez ziemski charakter ofiara Chrystusa nie stała się mniej doskonała. Dawny i nowy kult mają bowiem ukierunkowanie na oczyszczenie i dostęp do Boga. Środki służące osiągnięciu tego celu w tych dwóch porządkach okazują się odmienne.

Brak skuteczności liturgii starego przymierza potwierdzała powtarzalność obrzędów przebłagania za grzechy. Arcykapłan sprawujący rokrocznie najważniejszy obrzęd nie dochodził do prawdziwego miejsca przebywania Boga. Natomiast jednorazowa ofiara Chrystusa osiągnęła to, czego nie można było otrzymać przez wielokrotne ofiary składane ze zwierząt: pełne oczyszczenie sumień tych, którzy przez Chrystusa zbliżają się do Boga.•