U góry, w przestrzeni nieba, jaśnieje postać Chrystusa, któremu towarzyszą Mojżesz i Eliasz. Na dole, porażeni tą wizją, leżą trzej apostołowie: Piotr, Jakub Starszy i Jan.

Przemienienie Pańskie było tą chwilą, w której ludziom dane było przez chwilę oglądać normalnie niewidoczną dla nich rzeczywistość. Jezus wybrał trzech spośród swych uczniów i zaprowadził ich na górę Tabor. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim” (Mt 17,2-3) – opisuje Ewangelia według św. Mateusza. Widzimy Chrystusa i towarzyszących Mu proroków stojących na chmurze. Namalowani na dole obrazu apostołowie są zupełnie zaskoczeni, wręcz zaszokowani. Ewangelista Łukasz wyjaśnia, że „(…) Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni” (Łk 9,32), dlatego z trudem mogą się zorientować, co się dzieje. Za chwilę usłyszą słowa: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!” (Mt 17,5).

Obaj prorocy pochylają głowy przed Chrystusem, składając Mu hołd. Eliasza widzimy z prawej strony. Reprezentuje on tu wszystkich proroków Starego Testamentu, którzy zapowiadali nadejście Mesjasza. Swym ukłonem poświadcza on, że właśnie Jezus jest Mesjaszem.

Mojżesz stoi z lewej strony, podtrzymując tablice z przykazaniami. W ten sposób przekazuje nam, że Jezus wypełni prawo nadane przez Boga Ojca.

Apostołowie widzą to wszystko, ale chyba jeszcze nie do końca rozumieją. Gruba warstwa chmur, która oddziela ich od niebiańskiej rzeczywistości, jest tego symbolem. Te chmury nie są zasłoną dla ich oczu, lecz dla ich rozumu. Potrzebują czasu, żeby to wszystko pojąć.