Jedne są pełnym żaru błaganiem kierowanym do Boga o przebaczenie. Inne wyrażają wdzięczność za odpuszczenie grzechów.

Taki właśnie jest psalm 32 (31) przypisywany królowi Dawidowi. Oprócz tego zawiera w nagłówku wzmiankę: pieśń pouczająca.

Doświadczenie jednego człowieka zamknięte w słowach pieśni staje się ważną nauką dla innych. A jeśli jest to doświadczenie króla – to nauka nabiera wagi szczególnej.

Doświadczenie Dawida było znane i współczesnym mu ludziom, i kolejnym pokoleniom. Z jednej strony jako ostrzeżenie, że najbardziej tajone sprawy stają się jawne. Z drugiej strony, że przełom, jakim jest przyznanie się do grzechu i uznanie swojej winy, jest błogosławioną chwilą Bożego przebaczenia.

Wtedy grzeszny człowiek odzyskuje szczęście.