Kimś niespodziewanym był Budda czy – kilka wieków po Chrystusie – Mahomet. Na nich nikt nie czekał i nikt ich nie zapowiadał. A Chrystus Pan był nikim więcej niż spełnieniem prorockich oczekiwań.

To w takim kontekście trzeba czytać Jezusowe pytanie z Ewangelii, które brzmi: „Za kogo uważają Mnie tłumy?” i odpowiedzi apostołów: „Za Jana Chrzciciela, za Eliasza” i „za jednego z dawnych proroków”.

Wśród proroków, którzy zapowiadali przyjście Mesjasza, był Zachariasz. Działał u końca VI w. przed Chr., gdy Izraelici po powrocie z niewoli babilońskiej zakończyli dzieło odbudowy zburzonej przez najeźdźców jerozolimskiej świątyni. Jego nauczanie nawiązuje do wcześniejszych proroków, jak Jeremiasz, Amos, Habakuk i Ezechiel.

Teologia proroka jest bliska starotestamentalnej teologicznej szkole elohistycznej, która dbała w swej refleksji o prawniczą poprawność kultu. To pozwala założyć, że Zachariasz należał do kręgów kapłańskich. Obok tego był wsłuchany w głos Pana Boga, który go powołał. Wieścił o rzeczach i sprawach, które w jego czasach były całkowicie niezrozumiałe, ale zachował je jako głos samego Boga.

„Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym”. To orędzie w czasie działalności proroka Zachariasza nie znajdowało żadnego pełnego i sensownego zrozumienia. Swe pełne znaczenie pokazało dopiero w kontekście działalności Jezusa Chrystusa, będąc prorocką zapowiedzią męki Zbawiciela.

Zachariasz, podobnie jak Malachiasz, Izajasz czy Jeremiasz, jest jednym „z dawnych proroków”, których słowa spełniały się na Panu Jezusie. Oni wieścili nie tylko o Jego cudownym narodzeniu, ale także o męce i śmierci, która przyniesie ludzkości zbawienie.

W orędziu Zachariasza dokonuje się także coś, co działa wstecz. Skoro dawne proroctwa spełniają się na Panu Jezusie, to ich wypełnienie dowodzi też prawdziwości powołania samego proroka.