I tobie dam klucze królestwa niebieskiego (Mt 16,19) – powiedział Jezus św. Piotrowi. Na fresku Perugina Zbawiciel realizuje swą zapowiedź. Centralne miejsce dzieła zajmuje świątynia symbolizująca Kościół Chrystusowy, którym ma kierować św. Piotr. Zbudowana jest w nowoczesnym wówczas, renesansowym stylu, ale po obu jej stronach stoją symetrycznie dwa rzymskie łuki triumfalne, wskazujące na rolę tradycji w Kościele. Na pierwszym planie scenie wręczania kluczy towarzyszą Apostołowie. Za nimi, z obu stron, artysta namalował wiele innych osób, wśród których umieścił swój autoportret. To ciemnowłosy mężczyzna w czarnej czapce, piąty od prawej.

Ludzie za Chrystusem i za św. Piotrem namalowani są w podobnych pozach, potęgujących wrażenie symetrii stworzone przez architekturę. Artysta chciał w ten sposób uzyskać uroczysty charakter kompozycji. Ważną rolę pełnią również sceny umieszczone na drugim planie. Ilustrują one wydarzenia z Ewangelii św. Mateusza i św. Jana. Z lewej strony widzimy poborców podatkowych w asyście żołnierzy, idących w kierunku Chrystusa, stojącego w towarzystwie św. Piotra. Za chwilę poborcy zażądają od Jezusa zapłacenia podatku (Mt 17, 24–27). Z prawej strony Perugino namalował dwie próby ukamienowania Jezusa, które opisał św. Jan (J 8, 31–59 i J 10, 31–39). Sceny te miały symbolizować trudności i zagrożenia, jakie musi znosić i pokonywać papiestwo w kontaktach z rządami świeckimi.

(za: Leszek Śliwa Gość Niedzielny Nr 17/2005 )