I. Kantyk MARYI streszczeniem historii zbawienia

ks. Jan Kochel

publikacja 28.11.2009 14:15

Szkoła Słowa Bożego 2009/10

Znany rzymski egzorcysta i promotor wielu inicjatyw maryjnych o. Gabriel Amorth opublikował książkę pt. Ewangelia Maryi. Paweł mówił o [swojej] Ewangelii (2 Tm 2,8), ale czy można mówić o Ewangelii Maryi? Apostoł przypominał Koryntianom podstawowy kerygmat Ewangelii w zwięzłej formule 15,1-4, a Maryja zawarła swój kerygmat w swoim kantyku Magnificat (Łk 1,46-55). Tak więc Jej pieśń jest Radosną Nowiną „o wielkich rzeczach, które uczynił Wszechmocny”.

CZYTAJ!
1 Sm 2,1-10; Łk 1,46-56


Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Buduje nas doskonała znajomość historii Izraela (historii zbawienia) oraz znajomość Biblii, którą można wydobyć z tekstu kantyku Maryi. „Łukasz przedstawia Matkę Bożą – komentuje A. Tronina – jako świadka spełnienia obietnic mesjańskich danych Izraelowi (…). Pieśń Magnificat stała się rychło hymnem pierwotnej gminy chrześcijańskiej. Stanowi ona oryginalne świadectwo, w którym wyraża się doświadczenie wiary Maryi i Kościoła wobec faktu zbawienia (…). Śledząc historię zbawienia, wychodzimy od Abrahama, ojca wszystkich wierzących, by dojść do Maryi, pierwszej wierzącej Nowego Testamentu. Magnificat podejmuje ten temat w odwrotnej kolejności: od Maryi, w której dokonało się wypełnienie obietnic, aż do Abrahama, ich pierwszego dziedzica” (Przez krzyż do nieba, Niepokalanów 1992, 50n).
W tekście kantyku można odnaleźć aż 34 odniesienia do tekstów Starego Testamentu (por. Rdz 29,32; 30,13; Pwt 10,21; 1 Sm 2,1-10; 1 Sm 1,11; 2,5; 9,16; 22,51; Mach 7,20; Hi 12,19; 22,9; Ps 34,3n; 35,9; 44,4.6; 71,17.19; 89,2.11; 98,3; 100,5; 103,11.13. 17; 107,9; 111,9; 117,15n; Prz 3,34;9; Syr 10,14; Iz 41,8n; 61,10; 17,10; Ez 21,31; Ha 3,18; Ml 3,12 – wg Nestle-Aland). Jest to imponujący wyraz znajomości tekstów natchnionych.
Tradycja semicka przechowała najbardziej rozpowszechnioną formę nauczania historii zbawienia poprzez opowiadanie i powtarzanie (por. Wj 10,2; 12,26; 13,8; Pwt 4,9; 6,7. 20-25; Joz 4,6n. 21nn). Rodzina była naturalnym środowiskiem, w którym przekazywano z pokolenia na pokolenie dzieje narodu, prawo, zwyczaje, tradycje. Opowiadającym był zazwyczaj senior rodu (por. Sdz 6,13; Syr 8,8n; Tb 9,5; Ps 44,2; 78,3n). W rodzinach żydowskich wytworzyła się swoista obrzędowość związana z celebracją opowiadania o wielkich dziełach Bożych, przekazywano pamięć o historii Izraela, zwłaszcza historii wyjścia z niewoli egipskiej: „Mojżesz powiedział do ludu: «Pamiętajcie o dniu tym, gdyście wyszli z Egiptu, z domu niewoli, bo potężną ręką wywiódł was Pan stamtąd…». (…). Gdy cię syn zapyta w przyszłości: Co to oznacza? – odpowiesz mu: «Pan ręką mocną wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli»” (Wj 13,3. 13). Księga Powtórzonego Prawa zachowała nakaz nauczania (przypominania) poprzez opowiadanie dziejów Izraela: „Takie są polecenia, prawa i nakazy, których nauczyć was polecił mi pan, Bóg wasz, abyście je wypełniali na ziemi, do której idziecie, by ją posiąść (…). Wpisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przekazywał w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu” (Pwt 6,1.7).

Ustny przekaz tradycji podawanej z ojca na syna opierał się najczęściej na takich formach poetyckich jako saga (Rdz 3,14; 19), bajka (1 Krl 17,7-16; 2 Krl 4,1-7; Lb 22,22-35), nowela (Rdz 37; 39-48; 50) czy anegdota (2 Sm 23; Sdz 1,6n. 12-15). W żydowskich domach opowiadano historie zbawienia.
Taka tradycja edukacyjna musiała panować również w jerozolimskim domu Joachima i Anny, w którym wzrastała Maryja (por. apokryf Protoewangelia Jakuba). Taka tradycja podtrzymywana była również w nazaretańskim domu, w którym wyrastał Jezus (Łk 2,1-52). Czytamy: „Jezus wzrastał w mądrości, w latach i w łasce u boga i u ludzi (Łk 2,52; por. 1,80; 1 Sm 2,26; Prz 3,4).
Prawzorem kantyku Maryi jest pieśń Anny, matki Samuela (2,1-10). W obu modlitwach chodzi o wyjątkowe macierzyństwo. W pierwszym przypadku niepłodna staje się matką, a w drugim dziewica poczęła syna. Macierzyństwo Anny było owocem żarliwej modlitwy i nagrodą za doznane upokorzenia, podczas gdy dziewicze macierzyństwo Maryi stanowi niezgłębione misterium, przyjęte z wiarą i uwielbieniem (por. A. Tronina, Przez krzyż do nieba, 52).
Pieśń Magnificat jest pieśnią radości i uwielbienia Boga. Pierwsze słowa określają specyficzny gatunek literacki: „Wielbi (gr. megalynei) dusza moja Pana…” (w. 46). Jest to zatem hymn uwielbienia, który – zdaniem J. Kudasiewicza – delikatnie przechodzi w pieśń dziękczynienia Izrael wielbił Boga Jahwe w hymnach, które stanowią główną grupę pieśni psałterza. Najwięcej odniesień do tego „modlitewnika” ludu Bożego można znaleźć w pieśni Maryi. W hymnach tego typu człowiek nie prosi, ale wychwala Jego święte Imię, Jego przymioty oraz wielkie dzieła dokonane w świecie i historii narodów (por. Matka Odkupiciela, Kielce 1996, 58n). Tak modliła się Maryja, tak też winni modlić się chrześcijanie.

Warto zatem zapytać współczesnych wiernych:

  • Jaka forma modlitwy dominuje w naszej pobożności?
  • Za co winniśmy uwielbiać Boga i za co Mu dziękować?
  • Jak brzmiałby „nasz Magnificat”?

  • Dodaj :.własne pytania do refleksji dla innych uczestników.

    MÓDL SIĘ!

    Matko Jezusa, która zaufałaś bez granic, prosząc, by Ci się stało według słowa, które usłyszałaś, daj nam ducha uległości, byśmy odnaleźli prawdę w nas samych. Spraw, abyśmy umieli pomóc każdemu człowiekowi odnaleźć prawdę Bożą; spraw, by ją odnalazł w pełni cały świat i społeczeństwo, w którym żyjemy i któremu chcemy pokornie służyć. Prosimy Cię o to, Ojcze, przez Jezusa Chrystusa, Twoje Słowo Wcielone, przez Jego śmierć i zmartwychwstanie, i przez Ducha Świętego, który nieustannie odnawia w nas moc tego Słowa, teraz i przez wszystkie wieki wieków.

    Kard. Martini, Wyznania Pawła, Kraków 1987, 105n.


    Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.

    ŻYJ SŁOWEM!

    Biblijna edukacja w rodzinie jest wyzwaniem naszych czasów. Obecność księgi Pisma Świętego w każdym chrześcijańskim domu jest niewystarczająca, trzeba więc mobilizować się wzajemnie do wspólnej lektury i rodzinnej modlitwy biblijnej (np. Liturgia godzin). Warto też przygotować się w domu do niedzielnej lektury liturgicznej (czytań mszalnych), tak jak warto również rozważać teksty niedzielne przy stole rodzinnym (św. Jan Chryzostom). Zaś uczenie się na pamięć (memoryzacja) niektórych tekstów biblijnych jest nader cenną metodą wychowawczą.

    Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa