Pierwsza część Maryjnego Kantyku (Łk 1, 46-50) jest modlitwą uwielbienia skierowaną do PANA (Kyrios), który uczynił „wielkie rzeczy”. W tej części pieśni dominuje solowy głos Maryi: dusza moja (...) duch mój (...) Zbawiciel mój (...) błogosławić mnie będą (...). „Tak więc istotą tej modlitwy - przekonuje Benedykt XVI - jest wysławianie Bożej łaski, która działała w sercu i w życiu Maryi, czyniąc Ją Matką Pana” (Katecheza środowa, 15 lutego 2006). Druga część wskazuje na siedem „wielkich czynów” Boga. Pierwszy z nich mówi o mocy, władzy, łasce. Szczególne posłannictwo złożył Bóg w usta, serce i ręce kapłana: „A Jezus przyszedł do nich i powiedział: Otrzymałem pełną władzę w niebie i na ziemi. Idźcie więc i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach!” (Mt 28,18).

CZYTAJ!
Ps 117[118],1-16; Łk 11,27-28

"Gdy On to mówił, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś. Lecz On rzekł: Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają."

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Wielkim czynem Boga są okazane przez Niego moc, władza, potęga, siła, łaska! Wcześniej potężne czyny Boga wysławiały Psalmy: Prawica Pańska moc okazała (Ps 118 [117],15n); […] rozproszyłeś Twych wrogów możnym Twym ramieniem (Ps 89,11). Ramię Boga jest tu synonimem działania z mocą (por. Pwt 4,34; Iz 52,10; 53,1; J 12,38; Dz 13,17).
Od chwili Zwiastowania doświadczyła tej mocy Dziewica z Nazaretu. Stała się Matką Słowa za sprawą Ducha Świętego. Nosiła odtąd w sobie ogromną tajemnicę - pełnię łaski! Wraz z tym darem otrzymała też nowe imię, które nadał Jej anioł: Kecharitomene (gr. charitoo – „pełna łaski; przemieniona łaską”). Bóg dotknął Ją Swoim ramieniem, okazał wobec Niej moc łaski: „Nie bój się, Maryjo, bo Bóg Cię obdarzył łaską” (1,30); „Duch Święty zstąpi na Ciebie i osłoni Cię moc Najwyższego…” (1,35).
Metafora mocy Boga ingerującego w dzieje swego ludu „z wyciągniętym ramieniem” wielokrotnie powtarza się w historii zbawienia, ale w momencie Wcielenia osiąga swój szczyt. Chodzi o przyjście na świat Syna Bożego, będącego źródłem wszelkich łask. Termin łaska ma tu znaczenie bezinteresownego daru, którego Bóg udziela „w umiłowanym” Synu (por. Ef 1,6). Maryja rodzi w czasie odwieczne Słowo Ojca. Oto Matka Pełna łaski!
Kiedy Jezus nauczał w drodze pewna kobieta wypowiedziała - charakterystyczne dla ludów Biskiego Wschodu - publiczne błogosławieństwo: Szczęśliwe łono, które Cię [Jezusa] nosiło i piersi, które ssałeś (Łk 11,27). Mistrz nie zaprzecza, lecz od razu rozciąga je na każdego, kto słucha i zachowuje Słowo: Szczęśliwi raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je (11,28; por. 8,15.21n; Ap 1,3; Jk 1,22). Rozszerza się zatem krąg przyjaciół Słowa i związanego z nim błogosławieństwa (por. Dz 6,7; 12,24).

Już Elżbieta wychwalała macierzyństwo Maryi, mówiąc: „Szczęśliwa jest ta, która uwierzyła” (Łk 1,45). Wiara jest więc prawdziwym błogosławieństwem. Ona „rodzi się z tego co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” - przekonuje Apostoł (Rz 10,17). Wiara zrodzona z medytacji nad Słowem sprawia w nas „rzeczy wielkie”: „nie tylko czyni nas współczesnymi Jezusowi, ale pozwala nam uczynić Go żyjącym i działającym dzisiaj w naszym ciele” (S. Fausti). Oto owoc błogosławieństwa kobiety z ludu, potwierdzonego publicznie przez Jezusa.
Czytelne świadectwo życia kapłanów pociąga ludzi do Boga, rozbudza ich wiarę, buduje wspólnoty parafialne. Wierni zapewne i dziś błogosławią matki kapłanów za dar ich synów, za ich poświęcenie i ofiarną służbę, za ich życie w czystości, posłuszeństwie i ubóstwie... Wielu jest też wiernych, którzy modlą się za współczesnych głosicieli Słowa, duszpasterzy, kierowników duchowych.

W tym roku potrzeba nam zatem pogłębionej refleksji nad darem i tajemnicą kapłaństwa:

Paweł VI przekonywał każdego kapłana, że w „Maryi, Matce Najwyższego i Wiecznego Kapłana, znajduje [on] źródło przekonania, że razem z Nią jest narzędziem zbawczej łączności między Bogiem i ludźmi, chociaż w różny sposób: Najświętsza Dziewica poprzez Wcielenie, kapłan przez wykonywanie święceń (Katecheza, 7.10.1964). Jaka jest nasza pobożność Maryjna? Jak przeżywamy więź z Tą, która wyznała: jestem służebnicą Pańską; niech mi się stanie według twego słowa (Łk 1,38)?

Czy potrafimy błogosławić innym - życzyć im szczęścia?

Jak rozumiemy naukę Apostoła o doprowadzeniu chrześcijan „do posłuszeństwa w wierze” (Rz 16,26; por. 2 Kor 10,5n; 1 P 1,2)?

Dodaj :.własne pytania do refleksji dla innych uczestników.

MÓDL SIĘ!

Prośmy Maryję, aby dała nam wiarę, jakiej Ona sama była przykładem w swojej ludzkiej boleści u stóp krzyża i która pozwoliła jej nie buntować się przeciwko śmierci Syna, ale przyjąć ją i przeżyć w całej prawdzie. Prośmy Ją, aby uprosiła dla nas u Syna dar sądzenia w prawdzie, przynajmniej w najbardziej podstawowym jego przejawie, aby udzieliła go również wszystkim zgromadzeniom zakonnym, także męskim, duchowieństwu, wszystkim ruchom aktywnym w Kościele, wszystkim osobom poświęconym służbie Bogu.

Kard. Martini, Kobieta pośród swego ludu, Kraków 1993, 53.

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.

ŻYJ SŁOWEM!

Eucharystia zajmuje w życiu kapłana „miejsce naprawdę centralne” (Pastores dabo Vobis nr 26), ponieważ w niej zawiera się całe duchowe dobro Kościoła i jest źródłem i szczytem ewangelizacji w świecie. Jak bardzo potrzeba nam szukać okazji, by czerpać z tego źródła łaski oraz w sposób żywy i czynny uczestniczyć w eucharystycznej tajemnicy, i to nie tylko w niedzielę (np. msze roratnie). Podczas każdej Mszy św. spełniają się ewangeliczne słowa: oto tu jest coś więcej… (Łk 11,31n).

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa