Dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej „Vocatio” i Księgarni św. Wojciecha (www.mojeksiazki.pl), które wyraziły zgodę na publikację fragmentów wydawanych przez nie pozycji, przedstawiamy czytelnikom cykl: „Zrozumieć Słowo”. Będziemy starali się ukazywać w nim fragmenty Pisma Świętego przewidziane w Liturgii w kontekście historycznym, kulturowym i teologicznym.
Mamy nadzieję, że pomoże to czytelnikom w pełniejszym przeżywaniu spotkania z Chrystusem podczas Eucharystii oraz w coraz lepszym odczytywaniu skierowanego do nas Słowa Bożego i wprowadzaniu go w życie. Zapraszamy do lektury i refleksji.

IV NIEDZIELA ADWENTU – Rok C

Czytania mszalne

PIERWSZE CZYTANIE
Mesjasz będzie pochodził z Betlejem

Czytanie z Księgi proroka Micheasza

To mówi Pan: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich. Z ciebie wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. Przeto Pan wyda ich aż do czasu, kiedy porodzi, mająca porodzić. Wtedy reszta braci Jego powróci do synów Izraela. I powstanie, i będzie ich pasterzem mocą Pana, przez majestat imienia Pana Boga swego. Będą żyli bezpiecznie, bo Jego władza rozciągnie się aż do krańców ziemi. A On będzie pokojem.
Mi 5,1-4a

Mesjasz z Betlejem (5,1-3).
Ponure słowa 4,9.14 tłumi zapowiedź nowego Dawida, przychodzącego, by przywrócić swoje panowanie. Jest to nawiązanie do tekstów mesjańskich Iz 7,9; 11; 2 Sm 7; Ps 89. Tekst hebr. utożsamia miasto Efrata (zob. Joz 15,59; Rt 4,11) z Betlejem. Jest to miasto Jessego i jego syna Dawida, wybranego na króla dwunastu pokoleń Izraela. Mt 2,5-6 ukazuje przyszłą interpretację tego tekstu. Fragment 4,2 łączy z 5,1 czasownik „wyjść”, odniesiony do Prawa i króla mesjańskiego. Mesjasz będzie „władcą”, a jego pochodzenie określa się jako trwające „od początku” (idealny król; jest tu także aluzja do 4,5 i 7). Łączy się go z obietnicami Boga oraz, ze względu na końcowy kontekst księgi, ze świątynią (zob. 4,7). W w. 2 pojawia się rodząca kobieta (tutaj matka mesjańskiego króla). W imieniu Pana król będzie pasł jego stado.
Werset 4a stwierdza: król będzie pokojem.

Katolicki Komentarz Biblijny,
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

1. Betlejem. Podwójna nazwa miejsca Betlejem Efrata odzwierciedla podziały plemienne prze­biegające wewnątrz społeczności Betlejem oraz podkreśla jej związki z rodziną Dawida (zob. ko­mentarz do Rt 1,1; 1 Sm 16,4; 17,12). Połączenie przyszłego mesjańskiego króla raczej z miejscem pochodzenia rodu Dawida niż Jerozolimą przypo­mina, jak Dawid został wybrany na króla bezpośrednio przez Jahwe, wbrew przyjętym zasadom dziedziczenia. Wskazuje to na oczekiwanie przyj­ścia nowego Dawida.

A pochodzenie Jego od początku, od dni wiecz­ności. Większość królów neoasyryjskich utrzymywa­ło, że bogowie wyznaczyli ich w zamierzchłych cza­sach. Asurbanipal twierdził, że został stworzony przez Aszura i Ninlila oraz ogłoszony przez Aszura i Sina królem od czasów przedwiecznych, stworzony do panowania już w łonie matki.

Komentarz Historyczno-Kulturowy do Biblii Hebrajskiej, John H. Walton,
Victor H. Matthews, Mark W. Chavalas, Oficyna Wydawnicza "Vocatio", Warszawa 2005 :.

PSALM RESPONSORYJNY

Refren: Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie.

Usłysz, Pasterzu Izraela,
Ty, który zasiadasz nad cherubinami.
Wzbudź swą potęgę
i przyjdź nam z pomocą.
Refren.
Powróć, Boże Zastępów,
wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
I chroń to, co zasadziła Twoja prawica,
latorośl, którą umocniłeś dla siebie.
Refren.
Wyciągnij rękę nad mężem Twojej prawicy,
nad synem człowieczym, którego umocniłeś w swej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie,
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.
Refren.
Ps 80,2ac i 3b.15-16.18-19

Ps 80 - . Lamentacja wspólnoty. Wzmianka o obszarach na płn. (w. 3) oraz wymienienie „Izraela" i Józefa" (w. 2) mogą wskazywać na powstanie utworu w Królestwie Północnym. Refren (ww. 4.8.20 - por. również w. 15) dzieli psalm na części.

Struktura:
ww. 2-4 (wstęp i prośba o pomoc);
ww. 5-8 (opis wrogów narodu);
ww. 9-14 (Bóg wyrwał „winorośl", którą zasadził);
ww. 15--20 (prośba, by Bóg zbawił lud; pokuta).

2. ”zasiadasz nad cherubami”: To określenie Jahwe pochodzi z wczesnego okresu historii Izraela, gdy Jahwe szedł z ludem w Namiocie Spotkania (2 Sm 7,6), zasiadając nad postaciami cherubów na Arce (1 Sm 4,4; 2 Sm 6,2; Iz 37,16).

4. ”O Boże, odnów nas”: Por. Jr 15,19. Izrael prosi, by Jahwe na podstawie przymierza przyjął go z powrotem. Prorocy w Królestwie Północnym nie wahali się ogłosić koniec przymierza z powodu niewierności Izraela (Am 1,3-2,6: Oz 1,9).

9-14. Psalmista przypomina Bogu o jego trosce okazanej Izraelowi w dawnych czasach, gdy Bóg wyrwał tę „winorośl" z Egiptu (Iz 5,1-7; 27,2-6).

13-14. Por. Ps 89,41-42, gdzie winorośl oznacza króla.

17. Prośba, by wrogowie Izraela zginęli ogarnięci grozą, zobaczywszy oblicza Jahwe (jego zagniewaną twarz) jest przeciwieństwem modlitwy w refrenie: by Bóg - tj. jego oblicze - „zaświeciło" ponownie (uśmiechnęło się) nad Jego ludem.

19. ”Nie odstąpimy już więcej od Ciebie”: Izrael wyznaje swoją nielojalność i wyraża skruchę.

Katolicki Komentarz Biblijny,
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

2. Zasiadasz [na tronie] nad cherubami. Cheruby były związane z Arką Przymierza, której wie­ko zacieniały swymi skrzydłami lub ją otaczały. Po­łączenie motywu cherubów jako strażników tronu, skrzyni pełniącej rolę podnóżka i słów o Jahwe zasiadającym na tronie z cherubów potwierdza, że Arka Przymierza była symbolem niewidzialnego tronu Jahwe. Podczas świąt egipskich obrazy bogów noszono często podczas procesji w przenośnych bar­kach. Na malowidłach przedstawiono je jako skrzy­nie wielkości Arki Przymierza niesione na drążkach oraz ozdobione lub otoczone postaciami strażni­ków. Biblijne opisy oraz odkrycia archeologiczne (m.in. wyroby z kości słoniowej z Nimrud w Mezo­potamii, Arslan Tasz w Syrii i Samarii w Izraelu) su­gerują, że cheruby były istotami o złożonej budowie (posiadającymi cechy kilku różnych stworzeń, po­dobnie jak egipski Sfinks, często tułów zwierzęcia o czterech nogach oraz skrzydła).

4. Okaż Twe pogodne oblicze. Obraz „pogodne­go oblicza Boga” występuje w listach królewskich z egipskiego miasta Amarna oraz w koresponden­cji z Ugarit. Na przykład poddani egipskiego fara­ona piszą „oblicze słońca (tj. faraona) zajaśniało nade mną". W rejonie Jerozolimy, w dolinie Hinnom, odnaleziono dwa małe srebrne zwoje. Były to amulety pozostawione w pieczarze grobowej po­chodzącej z VII lub VI w. przed Chr. Zapisano na nich błogosławieństwo z Lb 6,25, zawierające proś­bę: „Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą". Jest to najstarszy z zachowanych fragment Pisma Świętego. Idea rozpromienienia oblicza bóstwa przed okazaniem miłosierdzia, pojawia się również w dokumentach mezopotamskich i inskrypcjach, począwszy od XII w. przed Chr.

6. Chleb płaczu. Hebrajskie słowo przetłuma­czone jako „chleb" jest używane również w sensie ogólniejszym w stosunku do „żywności". Podobna metafora pojawia się w tekstach akadyjskich, na przykład: „chleb, który spożywałem w gorzkich łzach" lub „płakałem nad mym pożywieniem".

12. Morze, Rzeka. Z opisu geograficznego wyni­ka, że jest to aluzja do Morza Śródziemnego i rze­ki Eufrat.

14. Dzik leśny. Świnia została udomowiona sto­sunkowo wcześnie, lecz dziki nadal żyły na Bliskim Wschodzie i przedstawiane są w sztuce egipskiej i mezopotamskiej.

Komentarz Historyczno-Kulturowy do Biblii Hebrajskiej, John H. Walton,
Victor H. Matthews, Mark W. Chavalas, Oficyna Wydawnicza "Vocatio", Warszawa 2005 :.

DRUGIE CZYTANIE
Chrystus przychodzi spełnić wolę Ojca

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:
Chrystus przychodząc na świat mówi: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę. W zwoju księgi napisano o Mnie, abym spełniał wolę Twoją, Boże”.
Wyżej powiedział: „Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzechy nie chciałeś i nie podobały się Tobie”, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: „Oto idę, abym spełniał wolę Twoją”. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.
Hbr 10,5-10

5-7. Słowa Ps 40,7-9a zostały przypisane Synowi Bożemu, który wypowiada je w czasie wcielenia. Cytat jest zasadniczo zgodny z tekstem LXX. W tekście masoreckim w. 7b Psalmu brzmi: „otwarłeś mi uszy" (abym mógł słuchać i przestrzegać Bożej woli). Większość rękopisów LXX posiada brzmienie ściśle nawiązujące do tekstu hebr. „ciało mi utworzyłeś". Głównym przesłaniem Psalmu jest, że Bogu milsze jest posłuszeństwo od składania ofiar; nie jest to odrzucenie ofiar, lecz podkreślenie ich mniejszej roli. Ponieważ posłuszeństwo Jezusa wyrażało się w dobrowolnym wydaniu swego ciała (tj. samego siebie) na śmierć, w. 7b LXX odnosi się do niego w tak szczególny sposób, iż sądzono nawet, że brzmienie tekstu mogło zostać zmienione pod wpływem Hbr.

8. ”ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech”: Słowa te mają przypuszczalnie wskazywać na cztery główne rodzaje ofiar, tj. ofiar pojednania („ofiar"), ofiar z ciasta („darów"), ofiar całopalnych („całopaleń") i ofiar za grzech. Ostatnie obejmują ofiary przebłagalne (por. Kpł. 5,6-7, gdzie w tekście masoreckim zostały podane nazwy dwóch ofiar),

”choć składa się je na podstawie Prawa”: Słowa te stanową przygotowanie do w. 9, w którym czytamy, że pod tym względem Prawo zostało usunięte.

9. ”Następnie powiedział: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją. Usuwa jedną [ofiarę], aby ustanowić inną”: Przedkładanie przez Boga posłuszeństwa nad ofiarę jest interpretowane jako odrzucenie ofiar ST i zastąpienie ich ofiarą, którą Jezus złożył z samego siebie.

10. Chociaż Stary Testament został napisany w jeżyku hebrajskim i aramejskim (pewne fragmenty), większość Żydów rozsianych w I w. po Chr. po całym Cesarstwie Rzymskim czytała Pismo w greckim przekładzie. Tam, gdzie w zachowanym tekście hebrajskim jest „otworzyłeś moje uszy", większość greckich wersji ma „utworzyłeś mi ciało" (bym czynił Bożą wolę). Komentatorzy żydowscy wybierali zwykle taką wersję brzmienia tekstu, jakiej potrzebowali do wykazania swej tezy (niektórzy dokonywali nawet drobnych adaptacji tekstu, by udowodnić swoje stanowisko). Zarówno autor Listu do Hebrajczyków, jak i jego czytelnicy posługiwali się tutaj greckim przekładem tekstu. W konsekwencji autor wyjaśnia: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało (...) abym spełniał wolę Twoją, Boże" (w. 5-7), przez co wskazuje na ostateczną ofiarę ciała Jezusa Chrystusa. Taki sposób argumentacji pasuje do starożytnych żydowskich zasad egzegetycznych i został tutaj całkiem zręcznie przeprowadzony.

”Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy”: „Ta wola" oznacza zrealizowaną przez Chrystusa Bożą wolę - złożył w ofierze ciało, które Bóg Mu „utworzył". Ofiarowanie ciała Jezusa oznacza to samo, co przelanie jego krwi; jedno i drugie wyraża całkowite ofiarowanie siebie przez Chrystusa.

Katolicki Komentarz Biblijny,
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu,
Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja
Oto ja służebnica Pańska,
niech mi się stanie według twego słowa.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja
Łk 1,38

EWANGELIA
Maryja jest Matką oczekiwanego Mesjasza

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
Łk 1,39-45

39-40. Podróż z Nazaretu do górzystej krainy Judy mogła zabrać od dwóch do trzech dni, w zależności od miejsc, w którym znajdował się dom Elżbiety. Z uwagi na rozbójników grasujących na drogach, podróż młodej Maryi była bardzo odważnym przedsięwzięciem, chociaż mogła przyłączyć się do przejeżdżającej karawany i wędrować wraz z nią. Pozdrowienia były zwykle błogosławieństwami mającymi sprowadzić pokój, stąd odpowiedź udzielona w w. 41.

”poszła z pośpiechem”: Łukaszowa intencja zawarta w ww. 39-56 zostanie źle odczytana, jeśli w fakcie odwiedzenia starszej brzemiennej krewnej, Elżbiety, zaakcentujemy chęć pomocy i troskę Marii. Gdyby zamiarem Łukasza było przedstawienie Marii jako wzoru troski, nie napisałby w. 56, w którym ukazuje Marię opuszczającą Elżbietę w chwili największej potrzeby. Przesadą jest też wyobrażanie sobie czternastoletniej żydowskiej dziewicy, która sama odbywa długą, trwającą cztery dni podróż. Łukasz pisze o owych „odwiedzinach" raczej z powodów literackich i teologicznych. Doprowadza w ten sposób do spotkania dwóch przyszłych matek (1,25 i 1,36), aby obie mogły chwalić Boga działającego w ich życiu i by dziecko Elżbiety mogło zostać ukazane jako „poprzednik" torujący drogę dziecku Marii. Łukasz usuwa Marię ze sceny wydarzeń przed narodzinami Jana, aby w każdej opowieści o narodzinach występowały jedynie trzy główne postacie: Zachariasz, Elżbieta i Jan; Józef, Maria i Jezus.

41. ”poruszyło”: (dosł. podskoczyło) Podobnie jak taniec, skakanie wyrażało radość (np. Mdr 19,9). Żydzi byli przekonani, że płód ludzki może odczuwać i reagować na bodźce. Niektóre tradycje podawały, że modlitwa przed narodzeniem może nawet zmienić płeć dziecka, inne 'tradycje rabinackie głosiły, że dzieci mogą grzeszyć, śpiewać itd., będąc jeszcze w łonie matki. Pewne pogańskie opowieści donosiły również o dzieciach tańczących w łonie swoich matek lub mówiących w okresie niemowlęcym, poganie jednak uważali takie znaki za zły omen. Tutaj, przeciwnie, poruszenie się Jana jest wyrazem jego prenatalnej wrażliwości na proroczego Ducha.

„poruszenie się" Ezawa i Jakuba w łonie Rebeki (Rdz 25,22 LXX) stanowi paralelę „poruszenia się” Jana w łonie Elżbiety: zachowanie to zapowiada przyszły związek Jana z Jezusem. Kontekst wskazuje, szczególnie w. 44, że poruszenie się Jana oznacza, iż rozpoznał on swojego Pana, Jezusa. Dzięki darowi Ducha Świętego Elżbieta może wyjaśnić zachowanie Jana.

42. W słowach przypominających słowa Jael (Sdz 5,24) i Judyty (Jdt 13,18) o oswobodzeniu ludu, Elżbieta chwali Marię, która przyczyni się do tego przez urodzenie Dziecka, które przyniesie pokój (2,14).

43. ”mojego Pana”: Jan poruszył się w łonie Elżbiety, ponieważ Maria nosiła w sobie jego Pana.

44. ”radości”: Radość Jana jest właściwą odpowiedzią na wypełnienie przez Boga obietnicy w Jezusie.

45. ”Błogosławiona”: Maria, jakowzór człowieka wierzącego, (zob. 1,38) zostaje pochwalona za to, że zaufała Bożej wierności.

Katolicki Komentarz Biblijny,
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu,
Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :

 

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004

II CZYTANIE

Dlatego przychodząc na świat, powiada:
„Nie była Twoją wolą
ofiara zwierzęca i ofiara z pokarmów;
lecz przygotowałeś dla mnie ciało.
Nie, całopaleń ani ofiar za grzechy nie upodobałeś sobie.
Wtedy rzekłem: »Patrzcie!
W zwoju księgi napisano o mnie.
Przybyłem, aby czynić Twoją wolę«".

Mówiąc najpierw: „Nie były Twoją wolą ani nie upodobałeś sobie ofiar zwierzę­cych, ofiar z pokarmów, całopaleń ani ofiar za grzechy”, rzeczy, które składa się na ofiarę zgodnie z Torą, a następnie: „Oto przybyłem, aby czynić Twoją wolę", usuwa On pierw­szy system, aby ustanowić drugi. Właśnie w związku z tą wolą zostaliśmy oddzieleni dla Boga i uświęceni, raz na zawsze, przez ofiarę ciała Jeszui Mesjasza.

 

(Hbr 10,5-10)

5-7. Przeciwnicy Nowego Testamentu twierdzą czasem, że w tym fragmencie, chcąc udowodnić, że Jeszua jest Synem Bożym, autor listu wypacza Tanach (zob. 2 Kor 4,1-2zK). A konkretnie - jak mówią - Psalm 40 nie odnosi się w ogóle do Mesjasza, po drugie zaś, kilka jego wersów zostało celowo błędnie przytoczonych.
Dla celów porównawczych podaję przekład Psalmu 40,7-9 (6-8) w tłumaczeniu Jewish Publication Society:

Ofiarą i ofiarą z pokarmów nie rozkoszowałeś się;
Otworzyłeś mi uszy;
Całopalenia i ofiary za grzechy nie wymagałeś.
Rzekłem wtedy:
„Oto przyszedłem
Ze zwojem księgi, która jest mi zapisana;
Rozkoszuję się czynieniem Twej woli, o Boże mój".

Na pierwszy zarzut należy odpowiedzieć, że choć sam Psalm wyraża wdzięczność autora za oswobodzenie od ucisku czy choroby, to nasz au­tor, wiedząc, że Mesjasz mógł takimi właśnie sło­wami wyrazić swoje rozumienie własnego zadania do spełnienia na ziemi, używa tego fragmentu w tym celu na sposób midraszowy. Takie postępo­wanie, uzasadnione przy założeniu, że wszyscy są świadomi potraktowania danego fragmentu w ta­ki właśnie elastyczny sposób, było powszechne wśród autorów żydowskich tego okresu
Na drugi zarzut należy odpowiedzieć, że au­tor wiernie cytuje Septuagintę, czyli grecki prze­kład Tanach, przygotowany przez żydowskich tłumaczy dwa stulecia przed narodzeniem Jeszui; konieczne jest jednak gruntowniejsze prze­analizowanie trzech zwrotów.

Przygotowałeś dla mnie ciało. Wers ten zna­cząco różni się od drugiego wersu w przetłuma­czonym wcześniej tekście hebrajskim, który do­słownie oznacza: „Rozkopałeś moje uszy", przez co zazwyczaj rozumie się, że Bóg otworzył uszy człowieka, aby mógł lepiej słyszeć Torę i lepiej wypełniać jej nakazy. Sens w Septuagincie jest zasadniczo taki sam jak w wersji hebrajskiej, bo chodzi o to, że człowiek ów jest całkowicie gotowy na pełnienie woli Boga i przestrzeganie Jego Tory. Nie wiemy, czy tłumacze Septuaginty opierali się na jakimś innym tekście hebrajskim, czy też może po prostu doprecyzowali sens ist­niejącego tekstu, co wśród tłumaczy Targumów było praktyką powszechną.

W zwoju księgi napisano o mnie. Hebrajszczyzna tego wersu w Psalmie 40 brzmi: Bim'gillat-sefer katuw 'alai. Nowy Testament oraz mój przekład w sposób bardziej oczywisty i rozsad-niejszy oddają hebrajszczyznę niż przytoczona wersja Jewish Publication Society.

Przybyłem, aby czynić Twoją wolę. Hebrajszczyzna całości wersetu Psalmu 40,9 (8) oznacza:

Rozkoszuje się czynieniem Twojej woli;
Twoja Tora jest w mym najgłębszym wnętrzu.

Zarzut dotyczy tego, że psalmista utożsamia rozkosz czynienia woli Bożej z przestrzeganiem Tory, nie zaś z ofiarną śmiercią Jeszui, i że autor rozmyślnie opuścił drugą linijkę, aby uniknąć ta­kiego wniosku. Jak jednak często wskazuję, rabiniczny sposób cytowania Tanach zawsze uwzględ­nia kontekst danego fragmentu (zob. np. Mt 2,15K; Rz 10,6-8K). A zatem z fragmentu tego dowia­dujemy się, że związek Jeszui z Tora jest tak nie­spotykanie bliski, iż mógłby On powiedzieć, że jest ona w Jego „najgłębszym wnętrzu". Jest to zresztą zgodne z Jego własną deklaracją w Mt 5,17-20, że nie przyszedł, aby znieść Torę czy Proroków, ale aby nadać im pełnię ich znaczenia. Dowiadujemy się również, że „pierworodny wśród wielu braci" (Rz 8,29), sam Mesjasz, jako pierwszy otrzymał obietnicę Bożego Nowego Przymierza, wyrażoną przez Jeremiasza: „Włożę moją Torę w ich umysły i wypiszę ją na ich sercach" (Żm 10,16b). My, uczniowie Jeszui, przez zanurzenie w Jeszuę (Rz 6,2), w stopniu, w jakim jesteśmy z Nim przez to utożsamieni (J 15,1-10; 17,20-26), również mamy Torę Bożą w naszym najgłębszym wnętrzu i rozko­szujemy się czynieniem Jego woli. Istotą Tory jest zatem czynienie woli Bożej; lecz będzie to rozko­szą jedynie wtedy, gdy wypływa z pełnego zaufania Mu (Rz 1,5.17; Ef 2,8-10; Flp 2,12-13).
Ta obszerna obrona zastosowania przez au­tora listu Psalmu 40 była konieczna z racji do­konanej przez niego w w. 8-10 drobiazgowej analizy tych wersetów.

8-10. Zwróćmy uwagę, że Bóg nie unieważnia Tory, ale usuwa pierwszy system ofiarniczy i kapłański, aby ustanowić drugi w ramach jednej wiekuistej Tory. Ponadto nie ma potrzeby zakładać, że to usu­nięcie wyklucza wszelkie ofiary ze zwierząt skła­dane przez kapłaństwo lewłckie. Argumentacja autora dotyczy tylko ofiary za grzechy: „nie jest już potrzebna ofiara za grzechy" (w. 15-18zK), gdyż skuteczności drugiego systemu ofiary za grzechy pierwszy system nigdy nie mógłby osią­gnąć (w. 10; 9,11-15zK). Pozostałe rodzaje ofiar ze zwierząt i kapłaństwo lewickie mogłyby wła­ściwie obowiązywać bez podważania niedości­głej roli ofiary złożonej raz na zawsze przez Je­szuę i Jego wiecznego arcykapłaństwa. Ba, teo­retycznie można by kontynuować nawet rytuał ofiary za grzechy, pod tym wszakże warunkiem, że byłby on uznany za pamiątkę, nie zaś za ofiarę skuteczną samą w sobie. Zresztą nigdy i tak nie była ona niczym więcej jak „cieniem" (w. IzK), gdyby więc teraz składać ją znowu (bo taki był­by cel odbudowania przyszłej Świątyni; zob. 2 Tes 2,4K), nie mogłaby być niczym więcej niż przypomnieniem o wielkim wyzwoleniu doko­nanym przez śmierć Jeszui, stanowiącą naszą ostateczną i wiekuiście skuteczną ofiarę za grze­chy, i o Jego zmartwychwstaniu jako naszego kohena gadola.
 

---

EWANGELIA

Nie zwlekając, Miriam wyruszyła w drogę i pośpieszyła do miasta w górzystej oko­licy J'hudy, gdzie mieszkał Z'charia. Weszła do jego domu i pozdrowiła Eliszewę.Gdy Eliszewa usłyszała pozdrowienie Miriam, poruszyło się dziecko w jej łonie. Eliszewę na­pełnił Ruach Ha-Kodesz i przemówiła donośnym głosem:
„Jakże błogosławiona jesteś pośród kobiet!
I jak błogosławione jest dziecko w twoim łonie!
A kimże ja jestem, aby matka mojego Pana przychodziła do mnie? Bo ledwie dźwięk twojego pozdrowienia dobiegł moich uszu, dziecko w moim łonie podskoczyło z radości! Zaiste jesteś błogosławiona, bo zaufałaś, że obietnica, jaką ci dał Adonai, wypełni się".

(Łk 1,39-45)

Brak komentarzy do tego fragmentu