Pójść na górę Moria z Izaakiem oznaczało wyrzec się własnego marzenia, by wybrać żywego Boga.

Pomyśl: jaki jest Izaak twego serca? Byłbyś gotowy oddać go Bogu, gdyby tylko od ciebie tego zażądał?

Abraham powiedział Bogu swe „tak”, chciał Mu oddać najwyższą chwałę, lecz zarówno decyzja, jak i jej realizacja wymagają Bożej pomocy. Nie mógł przecież zmusić swego dorosłego syna do uległości, mógł go tylko o to poprosić.

Człowiek nie odda niczego Bogu wbrew woli, zwłaszcza życia. Dlatego jest pewien biblijny szczegół związany z doświadczeniem Abrahama. Chodzi o osła.

Otóż Księga Rodzaju powiada, że Abraham, gdy stanął u stóp góry, zrozumiał, że aby podołać wymogom Bożego wezwania, osła musi zostawić. Osioł symbolizuje ludzką kapryśną wolę. „Uparty jak osioł” – powiadamy. By spełnić wolę Boga, trzeba zakwestionować nieraz własną. Abraham na szczycie związał syna, skrępował mu ręce i nogi za plecami. Tak krępowano zwierzę składane w ofierze. Gdyby próbował wierzgać, pętla zaciskałaby się na szyi.

Jednoczesne skrępowanie nóg i rąk jest oddane w Biblii jednym słowem: akeda, czyli „związanie”. Jak wyjaśnia żydowski midrasz, tam, na górze Moria, Izaak poprosił ojca: „Zwiąż mnie mocno, tak abym w najważniejszym momencie nie oparł się ofiarowaniu”. Gdy doszło do tego „najważniejszego momentu”, Bóg wstrzymał rękę Abrahama. Nie wstrzymał jednakże swej własnej ręki, gdy składał w ofierze własnego Syna.

Chrystus, przygotowując się do męki, prosił Ojca w Ogrójcu: Akeda! Zwiąż mnie mocno! Nie tak, jak ja chcę, ale jak Ty! Chrześcijanin, znając głos swego lęku i pokus, przywiązuje się do krzyża. Katolicy wymyślili Drogi Krzyżowe jako trening odwiązywania i przywiązywania: odwiązywania się od Izaaka i przywiązywania się do krzyża w duchu modlitwy kierowanej do niebios: akeda!