Martwię się. Nie wiem wprawdzie, co mnie spotka jutro, nie znam scenariusza napisanego przez Tego, który nie zna słowa „niemożliwe”, ale na wszelki wypadek zaczynam się martwić. Znacie to?

– Przez trzy miesiące czułem się przygnieciony ciężarem, uchodziło ze mnie życie, a ja nie wiedziałem, co się dzieje. Wtedy jeden z braci powiedział: „Zamartwiasz się”. To moje ostatnie nawrócenie – opowiadał mi o. Tomasz Nowak, dominikanin. – I odkryłem różnicę między zamartwianiem się a troską. Zamartwianie się jest zajmowaniem się rzeczami, na które nie masz wpływu, a troska myśleniem o tym, na co masz wpływ. Troska jest zdrowa, a za-martw-ianie się, jak sama nazwa wskazuje, jest stanięciem po stronie śmierci.