Zapalone lampy

ks. Adam Pawlaszczyk

publikacja 10.12.2020 00:00

W historii Chiary i Enrica jest coś z biblijnej opowieści o Hiobie. Przede wszystkim dlatego, że równie poważnie traktowali słowa Boga jak to, co robił z ich życiem.

Zapalone lampy FACEBOOK, CANSTOCKPHOTO; MONTAŻ STUDIO GN

Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob, mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikający zła, miał siedmiu synów i trzy córki. – Tak powinna rozpoczynać się ta historia cierpienia, ludzkich pytań i trudnych odpowiedzi. Tyle że wydarzyła się całkiem niedawno, a jej bohaterem nie jest „najwybitniejszy spośród wszystkich ludzi Wschodu”, lecz młoda kobieta, której twarz mogłaby ozdabiać okładki kolorowych czasopism na całym świecie.

Córka Króla

Chiara Corbella. Rocznik 1984. Dzisiaj miałaby 36 lat. Jako osiemnastolatka 2 sierpnia 2002 roku poznała w Medjugorju Enrica Petrillo, swojego przyszłego męża. Początki tej znajomości były dość zabawne. Kiedy Chiara usiadła naprzeciw niego przy stole w trakcie obiadu, ten najpierw zachwycił się jej urodą, po czym... zapytał o wiek. – Mając osiemnaście lat, wyglądała, jakby miała czternaście – wspomina Enrico w wywiadzie z czerwca tego roku. – Wydawała się dzieckiem – dodaje. Czy mógł wówczas przypuszczać, że ta „mała” wyrośnie na wielką? Nie mógł, choć już wówczas zwrócił uwagę nie tylko na jej urodę. – Cechowała ją elegancja. Czysta elegancja. Dzisiaj widzę to jasno. Była przecież... córką Króla. Córką Boga – podkreśla.

– Mam na imię Chiara i mam 25 lat. Od roku i kilku miesięcy jestem po ślubie z Enrikiem. Tego wieczoru, jeśli dam radę, opowiem wam o mojej córce Marii Letizii, która urodziła się 10 czerwca tego roku – mówi w trakcie spotkania w jednym z kościołów. Nadal wygląda jak nastolatka. Daje radę. – W ubiegłym roku po kilku miesiącach małżeństwa odkryliśmy, że jestem w ciąży. Oprócz radości towarzyszyły nam różne zwykłe, ludzkie obawy... – mówi spokojnie, choć można wyczuć, jak wielkim przeżyciem jest dla niej opowiadanie tej historii. Zwłaszcza o tym, jak podczas jednej ze standardowych wizyt u zaprzyjaźnionej lekarki usłyszała złe wieści o mającej się narodzić córce. USG wykazało, że dziewczynka nie ma sklepienia i części mózgu. Prawie pewne więc było, że nie przeżyje nawet jednej doby. Wówczas Chiara była sama u lekarza, inaczej niż podczas poprzednich wizyt. Enrico musiał zostać w pracy, także przez noc, która po tym trudnym dniu nastąpiła. W trakcie tego spotkania w kościele słucha świadectwa żony, na którą patrzy zakochany. Tamtej nocy jego żona myślała o Maryi. Ona również czekała na narodziny dziecka i zastanawiała się, jak oznajmić mężowi trudną do zrozumienia i do przyjęcia wieść. Ona również patrzyła na śmierć swojego dziecka, choć okoliczności były zupełnie inne.

Zrozumieć niezrozumiałe

– Być może pozwolisz mi to kiedyś zrozumieć – powiedziała Chiara tej nocy Panu Bogu. A Enrico, któremu nazajutrz relacjonowała przebieg lekarskiego badania, objął ją i powiedział: – To nasza córka, przyjmiemy ją taką, jaka jest. Zrobili to. Dziecko, które prawie natychmiast zmarło, na tej ziemi zaznało miłości. Prawdziwej. – Nie ma ważniejszej rzeczy, niż pozwolić człowiekowi urodzić się, tak by mógł być kochany – powiedział. I na potwierdzenie swoich słów do narodzin kolejnego dziecka przygotowywał się jeszcze intensywniej. Badanie prenatalne wykazało bowiem, że rozwijający się pod sercem Chiary chłopczyk nie ma nóg. Chiara i Enrico przygotowywali się więc do narodzin dziecka niepełnosprawnego. Niestety, kolejne USG wykazało, że ono także nie ma żadnych szans na przeżycie.

Z trzecią ciążą było inaczej. O dziecku było wiadomo, że urodzi się zdrowe, ale matka... wchodziła właśnie na Golgotę. Krzyż, który niosła, miał na imię rak. W pierwszym trymestrze ciąży Chiara zauważyła na języku aftę. Badania wykazały, że to nowotwór, który zdążył już rozsiać się po całym organizmie. Operację usuwania podzielono na dwa etapy. Pierwszy wiązał się z bólem nie do zniesienia, gdyż nie można było zastosować zbyt mocnego znieczulenia. Drugi zabieg odwlekała, by dać dziecku jak najwięcej czasu na rozwój. Francesco urodził się w trzydziestym siódmym tygodniu, a Chiara od razu trafiła na stół operacyjny. Droga na szczyt nabierała tempa. W przeddzień śmierci poprosiła przyjaciół, aby napisali bajkę dla jej syna. Chciała w jakiś sposób wytłumaczyć mu swoją historię. I historię jego rodzeństwa. Bajka kończyła się zdaniem: „Przyszliśmy na świat, by nigdy już nie umrzeć”. Usłyszał je wiele lat wcześniej Enrico z ust będącego w ostatnim stadium raka kości lidera swojej wspólnoty modlitewnej.

Na kilka chwil przed śmiercią żony Enrico rozesłał do znajomych esemesa o treści: „Lampy są zapalone, czekamy na Oblubieńca”. Zmarła 13 czerwca 2012 roku. Pochowali ją w ślubnej sukni. 2 lipca 2018 roku kard. Angelo de Donatis, rzymski wikariusz generalny, podpisał dekret ogłaszający rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Chiary.

„Już jesteś święta” – skomentowała jej świadectwo w internecie Angela Greco. Podobnych komentarzy można przeczytać tysiące. Donatella Caverni: „Chiara, naucz mnie kochać Jezusa”. Isabella Boranga: „Można naprawdę ją pokochać, patrząc na jej piękno, które jest nie tylko fizyczne, lecz również duchowe”. Paulina Ambrożak: „Dzięki! Chiara, powierzamy ci mamy i ich dzieci”. Salvatore i Alessandra Caldo: „Chiara, strzeż naszych dzieci”. Luciana De Preto: „Pomóż mi, Chiaro, mieć siłę do przezwyciężenia wszystkiego z odwagą. Ty jesteś świadectwem Bożej miłości w przeciwnościach życia”.

Słodkie drzewo

Co roku w rocznicę śmierci Chiary sprawowana jest Msza Święta. W 2020 roku nie mogła się odbyć w normalnym trybie. Pandemia. Enrico Petrillo 13 czerwca tego roku nagrał więc świadectwo. Siedzi na łóżku w pomalowanym na niebiesko pokoju. To pokój, w którym jego żona „narodziła się dla nieba”, jak mówi. Trudno go rozpoznać, jeśli wcześniej widziało się nagranie z kościoła. Schudł, posiwiał. W oczach oprócz głębokiego zamyślenia ma jakby jeszcze jedno... powagę. Taką zupełnie spokojną, mądrą, rozważną. Nagrywa więc to świadectwo, które usłyszy prawie siedemdziesiąt tysięcy ludzi z całego świata. Padają w nim słowa o poranku dnia przejścia Chiary do wieczności. Kiedy zobaczył ją rano, jak siedząc w inwalidzkim wózku, modliła się, miał w sobie burzę. Owszem, wspominał słowa Jezusa o jarzmie i brzemieniu, „słodkich i lekkich”, ale nie potrafił w sobie odnaleźć ani tej lekkości, ani tej słodyczy. – Widziałem moją żonę, jak umiera, i nie potrafiłem tego zrozumieć. Ale dzisiaj chcę powiedzieć każdemu z was, że krzyż jest słodki – opowiada. – Tak było w życiu mojej żony, ale nie dlatego, że była wyjątkowa. Była córką Boga, tak jak każdy z was jest Jego dzieckiem. Odkryłem, że wielu ludzi umiera tak jak ona. Jako dzieci Boga. To dlatego ten dzień mogą uznać za szczególny. Dzień, w którym w końcu otwierają się ich oczy na niebo, kiedy ich cierpienie nabiera sensu. Gdybyśmy zatrzymali się jedynie na śmierci ciała, nic nie miałoby sensu. Jeśli jednak odkrywamy to „coś” po niej, odkrywamy zarazem, że wszystko ma szczególne znaczenie. W mojej pracy zacząłem zajmować się osobami terminalnie i nieuleczalnie chorymi. Wiem, że podchodząc do takiej osoby, za każdym razem można zapytać, dlaczego Bóg pozwala, aby tak cierpiała. Chiara była w relacji z Nim i to dało jej siłę. Przeżywała swoje cierpienie w bliskości Boga i właśnie ta relacja pomogła jej nieść krzyż.

Potraktować poważnie

Uważasz, że wierzysz w Boga? Zapytaj więc siebie, czy na pewno poważnie traktujesz nie tylko to, co On mówi, ale i to, co robi z twoim życiem. Od pierwszych trudności, które ją spotkały, Chiara Corbella-Petrillo zdawała się nie brać pod uwagę żadnych innych scenariuszy niż te, które napisał dla niej Bóg. Dla niej, dla męża i dla ich dzieci. Czy można poważniej potraktować Boga, którego zaprasza się do swojego życia, aby w nim panował? – Chiara weszła w moje życie bardzo mocno po śmierci Basi – zwierza mi się Arek Słowik, druh z dawnych lat. Jego młoda, piękna żona nagle opuściła tę ziemię. Został sam... z czwórką dzieci. – Musiałem wybrać jakiś cytat na jej grób – wspomina. – Czytając książkę o Chiarze, odkryłem, że to jest i nasza historia. Moja i Basi. U mojej żony widziałem takie samo oddanie Panu Bogu. I nas również Pan Bóg prowadził bardzo podobną drogą – drogą zaufania. Nie mogłem więc na jej grobie nie napisać zdania: „Przyszliśmy na świat, by nigdy już nie umrzeć”.•

Rachunek sumienia

Modlitwa:

Panie Boże, daj mi światło, abym mógł w Twojej obecności wejrzeć w swoje życie, spojrzeć w serce, odkryć to, czego na co dzień nie widzę. Matko Najświętsza, bądź przy mnie, by ten adwentowy rachunek sumienia pokazał mi prawdę o mnie. 

  • Jaki był/jest największy ból w moim życiu?
  • Co go spowodowało? Kiedy to było?
  • Jaka była moja reakcja na pojawienie się tego cierpienia? Czy nie szukałem drogi jak najszybszej ucieczki od niego? Czy szukałem odpowiedzi na pytanie, skąd się wziął?
  • Co powiedziałem Bogu, kiedy po raz pierwszy z Nim o tym rozmawiałem? Czy w ogóle rozmawiałem z Nim o tym?
  • Jak wygląda moja relacja z Bogiem w najtrudniejszych chwilach mojego życia? Czy potrafię Mu zaufać? Czy wierzę w Jego słowa, że należy iść za Nim „utrudzonym”, bo Jego brzemię jest lekkie? Czy nie uciekam przed Jego brzemieniem?

Chwila cichej modlitwy. Żal za grzechy.

Modlitwa: Panie Jezu Chryste, Ty obdarzyłeś mnie wiarą. Spraw, abym poważnie ją traktował i całym sercem oraz wolą przylgnął do Ciebie. Nie chcę uciekać od swojego krzyża, który ma początek w Twoim. Pozwól mi trwać przy Tobie i ufać, że Ty również nigdy mnie nie opuścisz. Amen.