Pierwsza święta czczona na Śląsku jest postacią nieznaną na kartach Pisma Świętego. Milczenie Biblii usiłuje wypełnić literatura apokryficzna, a zwłaszcza Protoewangelia Jakuba (ok. 150 r), Ewangelia Pseudo-Mateusza (VI w.) czy Liber de ortu Mariae (VIII w.). Tam odnajdujemy imiona Anny i Joachima – rodziców Maryi, którzy pochodzili ze szlachetnych rodów żydowskich i świętego miasta Jerozolimy. Typem Anny, matki Maryi, jest inna Anna – matka Samuela, której modlitwy Bóg wysłuchał (1 Sm 2,1-11).

CZYTAJ!
Łk 1,46-55

Wtedy rzekła Maryja: Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny; a święte jest Jego imię –
i miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją.
On przejawia moc ramienia swego, rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
Głodnych syci dobrami, a bogaczy odprawia z niczym.
Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje,
jak przyobiecał naszym ojcom Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Szczegóły z życia rodziców Maryi, przekazane przez Ojców wschodnich, w dużej mierze opierają się na wspomnianych apokryfach i podają wiele nadzwyczajnych i wewnętrznie sprzecznych informacji. Istotna jest obietnica i misja, która stała się ich udziałem. Imię hebr. hannah oznacza „wdzięk, łaska”. Dziecko, które było owocem jej łona okazało się „łaski pełne” (gr. Kecharitomene). Wyrażenie to ma w tradycji patrystycznej bardzo zróżnicowaną interpretację i związane jest przede wszystkim z Maryją (por. Redemptoris Mater nr 8). Boski plan zbawienia, który został nam objawiony na kartach Starego i Nowego Przymierza, jest odwieczny. Jest on także – wedle nauki zawartej w Liście do Efezjan i innych Listach Pawłowych (por. Ef 1,4-7; Rz 3,24; Ga 3,13; 2 Kor 5,18-29; Kol 1,12-14) – odwiecznie związany z Chrystusem. Życie Anny i Maryi przygotowało i poprzedziło życie oczekiwanego Mesjasza. Potrzeba było matczynego łona Anny, by przyszła na świat Maryja, a następnie Jej matczynego łona, by mogło objawić się Słowo, które „stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14).
„Poznacie ich po ich owocach…” – przekonuje sam Mistrz z Nazaretu (Mt 7,16.20). Mędrzec Syrach zauważył: „Jak o uprawie drzewa świadczy jego owoc, tak mowa o zamyśle serca człowieka” (27,6), a apostoł Jakub pytał: „Czy może […] figowiec rodzić oliwki albo winna latorośl figi? Także słone źródło nie może wydać słodkiej wody” (3,12).

Wielkość cnót i szlachetność obyczajów św. Anny poznajemy po owocach jej życia. Zapewne i w jej sercu zrodziła się żarliwa modlitwa na wzór modlitwy Anny, matki Samuela, która w ciszy świątyni podejmowała dialog z Bogiem. Kantyk Anny jest pieśnią uwielbienia. Zawiera on duchowość Starego Przymierza, którą można wyrazić słowami: Sławić Boga ze czcią (1 Sm 2,1-10). Cała Biblia podkreśla pierwszeństwo Boga, Jego wolę udzielania się i dawania człowiekowi. Odpowiedzią człowieka na taką wolę Boga jest sławienie Go ze czcią. Anna sławi Boga i dziękuje Mu od pierwszego wiersza kantyku: Raduje się me serce w Panu, moc moja wzrasta dzięki Panu…” (1 Sm 2,1). Jednak istota tej pieśni znajduje się w wierszu 8: Z pyłu podnosi biedaka, z barłogu dźwiga nędzarza, by wśród możnych posadzić, by dać mu tron zaszczytny… Przez wieki kobiety żydowskie powtarzały ten kantyk. Podejmuje go również Maryja w Magnifikat, gdy i Ona śpiewa: […] raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy (1,47) oraz Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych (1,52).
Uwielbienie biblijne – jak uczy kard. Martini – zawiera dwa momenty:
- poznanie, że Bóg jest wielki i uczynił wielkie rzeczy;
- uznanie, że Bóg okazał swe dzieła w kimś biednym i bez zasług. Te dwa momenty zespalają się w jedną całość zarówno w Kantyku Anny, jak i w Kantyku Miriam, a także określają istotę innych pieśni oraz pokrewnych Psalmów (por. Samuel, s. 48).
Może dostrzeżenie ludzi prostych, biednych i rozmodlonych w kantyku Anny zaważyło na rozwoju kultu św. Anny Samotrzeciej na górze Chełmskiej na Śląsku Opolskim (od XV w.), chociaż ślady początków jej kultu sięgają VI w. W Konstantynopolu czczono Annę w kościele pod jej wezwaniem, na Zachodzie kult ten rozwija się od VIII w. w Prowansji, Neapolu, Bretanii, a później w sanktuariach zwanych odtąd jako Annaberg w Saksonii, Haltern w Westfalii, Mariazell w Styrii oraz na Górze Św. Anny na Śląsku Opolskim.
Kiedy w 1980 roku z okazji 500-lecia istnienia sanktuarium stanął na tej „Górze modlitwy” i „Górze nadziei” Jan Paweł II, powiedział znamienne słowa: „Wpatrując się w tę figurę św. Anny, która trzymając na swym ręku Chrystusa i Jego Matkę jest symbolem i łączniczką pokoleń, jest patronką wychowania i życia rodzinnego […]. Przychodzicie [tu] w wiarą wyrażoną w słowach psalmu: «Podniosłem oczy ku górze, skąd mi przychodzi zbawienie» […]. Niech wszystkie następujące po sobie pokolenia, w różnych czasach i w zmieniających się warunkach wyrażają w swoim życiu tę samą prawdę o miłości Boga do człowieka, o Wcieleniu Syna Bożego, który przyszedł na świat w ludzkiej rodzinie, o płynącej stąd godności człowieka, jego wielkości w oczach Bożych i zadaniach na miarę jego powołania; zadaniach, które wyrażają się przede wszystkim w miłości” (LG III, s. 1356).

W kontekście tych zadań trzeba pytać o współczesne ideały chrześcijan:
* Do jakiego rodzaju poświęceń jesteśmy gotowi dla dobra najbliższych, rodziny, Kościoła?
* Jaka jest nasza codzienna modlitwa? Czy jest w niej miejsce na uwielbienie?
* Jak realizujemy na co dzień przykazanie „czcij ojca i matkę”? Czy pamiętamy, że jest to jedyne przykazanie z obietnicą: „[…] abyś długo żył na ziemi; którą Pan, Bóg twój, ci daje” (Wj 20,12)?

MÓDL SIĘ!

Święta Anno, patronko śląskiej ziemi, - módl się za nami.
Wybrana przez Boga na matkę Najświętszej Maryi Panny,
Wzorze wszystkich żon i matek,
Patronko kobiet pragnących potomstwa,
Opiekunko matek oczekujących narodzenia dziecka,
Przykładzie dobrego wychowania dzieci,
Orędowniczko więzi pokoju i zgody między pokoleniami,
Opiekunko starszych kobiet oddanych wychowaniu wnuków,
Pocieszycielko smutnych i strapionych,
Nadziejo do Ciebie się uciekających,
Patronko błogosławionej śmierci (por. Droga do nieba, s. 554).

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.

ŻYJ SŁOWEM!

Chcemy zachęcić każdego z Was do zadania sobie pytania: Jaki jest mój duch chwalenia Boga? Jaką część mojej modlitwy zajmuje uwielbienie? W brewiarzu modlimy się Psalmami, z których połowa to Psalmy pochwalne, połowa to lamentacje, zwłaszcza lamentacje ubogiego, który rozpoznał działanie Boga i sławi Go. Okazuje się więc, że sławienie Boga ze czcią to synteza duchowości Psalmów.

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa