Radość duchowa

W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom» (Łk 10,21).

Bycie uczniem Jezusa zakłada głęboką przemianę, której niepodobna wyobrazić sobie bez trwałego elementu radości.
Na ilustracji fresk z cyklu "Siedem radości Maryi - radość pierwsza i druga. Zwiastowanie i Narodzenie Pana Jezusa". Ta XIV-wieczna polichromia znajduje się w kościele Wszystkich Świętych w Szydłowie. HENRYK PRZONDZIONO / FOTO GOŚĆ

Prawdziwej radości i pokoju serca doświadcza ten, kto jednoczy się z Chrystusem przez wiarę.

Trafnie wyraził tę prawdę św. Augustyn: „Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu”.

„Istota radości chrześcijańskiej polega na duchowym uczestnictwie w tej bezmiernej radości, Boskiej i zarazem ludzkiej, jaka istnieje w sercu Jezusa Chrystusa uwielbionego” (Paweł VI).

Kiedy człowiek usiłuje zbliżyć się do Boga i równocześnie odwraca się od grzechu, wtedy może doznawać radości duchowej. Bycie bowiem uczniem Jezusa zakłada głęboką przemianę, której niepodobna wyobrazić sobie bez trwałego elementu radości.

*

Powyższe rozważanie na 23 grudnia pochodzi z książki "Z nadzieją na każdy dzień. Biblijne drogowskazy na dobre życie". Autor: ks. Józef Gaweł SCJ. Wydawnictwo: Rafael