To ci, którzy dla miłości odważyli się wszystko postawić na głowie.

Uboga wdowa, a może raczej kochająca Boga wdowa? Gdyby  do skarbony przymuszana wrzuciła swój ostatni grosz, pozostałby on zwyczajnym, marnym groszem. To jej miłość sprawiła, że zrobiła coś z ludzkiego punktu widzenia bezsensownego. Jej miłość sprawiła, że grosz nabrał znaczenia, że usprawiedliwił jej "szaleństwo."

W imię miłości ddać Bogu coś najcenniejszego, niezbędnego do życia. Zaufać, że On zatroszczy się o moje życie. Jakie to trudne, gdy zapominam, że On przez swoją miłość powołał mnie do życia, że przeznaczył mnie do życia w miłości i dla miłości. I jakie łatwe, gdy o tym pamiętam.

Mój grosz. Moje grosze to nie zawsze pieniądze. Moim groszem jest czas, poświęcony na modlitwę, gdy strasznie się śpieszę. Moim groszem jest wysiłek, żeby komuś pomóc, mimo że praktycznie brak mi już sił. Moim groszem wrzuconym do skarbony jest obraz mnie samej, który oddaję Bogu, ąby spojrzeć na siebie Jego oczami.

Mam jeszcze wiele ostatnich groszy do ofiarowania. Niech świat się dziwi moim szaleństwem.