Katara

Jezus czuł się skazany, doświadczył niewypowiedzianych cierpień potępionych w piekle.

Święta Weronika Giuliani, która przeżyła straszliwą noc ducha, napisała, że w tym stanie nawet nie można odwołać się do Boga, „gdyż człowiek nie potrafi wytrzymać w miejscu wymierzania sprawiedliwości, które nie bierze pod uwagę litości. […] Wszelkie cierpienia – jak się wyraziła ta sama święta – są niczym w porównaniu z tym cierpieniem. Piekło jest niczym innym, jak utratą Najwyższego Dobra”.

Moglibyśmy zadać pytanie: po co to wszystko?… Po to, by zostało w nas przelane miłosierdzie.

Bóg, będąc równocześnie doskonałą sprawiedliwością i nieskończonym miłosierdziem, z miłości do nas zechciał sam spłacić za nas nasz dług, by ponownie ofiarować nam swoje miłosierdzie. Możemy więc powtórzyć za prorokiem Izajaszem:

...a my uznaliśmy go za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas (Iz 53, 4–5)

Jezus jest naprawdę Barankiem Bożym, na którego wskazał Jan Chrzciciel ( J 1, 29); niczym „baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich” (Iz 53, 7).

Oto znajdujemy się w sercu męki: „męki duszy”. Oglądając filmy takie jak "Pasja" Mela Gibsona, można się zdumiewać fizycznymi cierpieniami Jezusa. Były one jednak drobnostką w porównaniu z cierpieniami spowodowanymi męką duszy.

Drogi bracie, droga siostro, którzy za mną postępujecie tą drogą nawrócenia, dowiedzmy się, jak bardzo zostaliśmy umiłowani przez Boga!

I za jaką cenę!

*

Powyższy tekst jest fragmentem książki "Siedem przeszkód do życia w Duchu Świętym Grzechy główne". Autor: Emidio-Marie Ubaldi OFM. Wydawnictwo: Esprit.