Owce co prawda słuchają, ale nie słyszą, lgnąc do wygodnego leża. Boć to i ciepło, i wygodnie.
Potulny baranek albo patrzy jak zejść z ofiarnego stołu, albo wyciąga rękę, szukając ratunku.
Słowo jest Barankiem prowadzącym do wód życia i Pasterzem, strzegącym owczarni przed wilkami.
Zapowiedzi męki i opisy ostatnich dni życia Jezusa liturgia łączy, w aklamacji „Chwała Tobie”, błogosławieństwami.
O kim prorok mówi, o sobie czy o kimś innym?
Widzieć grzech, a jednak nie pragnąć śmierci grzesznika. Być może na tym polegała wielkość Mojżesza.
Mający powstać z martwych ciałem najpierw muszą powstać z martwych duchem.
Woda płynącą ze świątyni zapowiada Tego, który „mówił o świątyni swego ciała”.
Ilu współczesnych sobie przekonał Izajasz? Zapewne niewielu z tych, co „zawiesili swoje harfy na topolach” Babilonu.
Czym sobie zasłużył na tę szczególną łaskę? Dlaczego jego wybrał Pan?
Ewangelizacja jest nie tyle radowaniem się z posiadania Jezusa, ale poniesieniem Jezusa innym, by się Nim uradowali.
Tworzone przez trzy lata, tu dostępne w jednym miejscu, w prostym spisie.
Garść uwag do czytań na uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej roku B z cyklu „Biblijne konteksty”.
Komentarze biblijne do czytań liturgicznych.