Zanim Słowo stało się Ciałem

Hymn głoszący tajemnicę Boga-Słowa mówi nade wszystko o wcieleniu. Starochrześcijański autor stwierdza, „Słowo stało się ciałem i mieszkało wśród nas”.

Wcielenie było w myśli pierwszych chrześcijan przyjęciem ciała przez preegzystujące Słowo. Aby bowiem Przedwieczne Słowo mogło być słyszalne i poznawalne, dokonało się wcielenie – wejście w ciało, w człowieka. Wydarzenie to było nieprzewidywalne, wręcz niemożliwe[22]. Pierwotna wspólnota wyrażała to radosnym wyznaniem: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami, i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę jaką Jednorodzony od Ojca [otrzymuje], pełen łaski i prawdy” (J 1,14). Werset ten ukazuje istotę zbawczego objawienia którym jest Słowo, które stało się Ciałem.

Tekst starego hymnu, podobnie jak i czytany przez nas tekst prologu Ewangelii św. Jana zmierza do wydarzenia Wcielenia, które jest centralnym wydarzeniem dziejów zbawienia. Miłość Boga do człowieka sprawia, iż Słowo przychodzi w sposób najdoskonalszy na świat i w tym świecie zamieszkuje. Człowiek może oglądać chwałę Boga. Słowo staje się Ciałem – wkracza w dzieje człowieka – zamieszkuje między nami i pozostaje obecne w ludzkim świecie. Zamieszkujące pośród ludzi Słowo pełne jest łaski – daru prawdy, który to dar jest ofiarowywany ludziom. Uczniowie oglądają ofiarowywaną im prawdę. Odkrywają i kontemplują chwałę Jednorodzonego.

Niezwykłe wydarzenie. „Absolutny boski byt łączy się z przygodnym bytem ludzkim”[23]. Słowo Odwieczne żyjąc życiem Boga w pewnym momencie historii rozpoczyna jeszcze inny sposób istnienia. Rozpoczyna istnienie otwarte na doświadczenie słabości, cierpienia i śmierci. Słowo stało się czymś „ze świata” i ludzkości. Staje się widzialne, zmysłowe, ograniczone i fizyczne, przejściowe i przemijalne. Słowo będąc Bogiem staje się człowiekiem. Staje się obecne w świecie ludzkiej historii i zaczyna prowadzić ludzkie – historyczne życie[24]. Bóg-Słowo nie tyle objawił się w postaci człowieka. Słowo to stało się człowiekiem, stało się ciałem. Boskie Słowo zaistniało również na sposób ciała. Zanim stało się ciałem, istniało w chwale swojego Ojca. Gdy stało się ciałem, istnieje w uniżeniu ziemsko-ludzkiej egzystencji. Wciąż jednak zachowuje stałą wieź z Ojcem. Słowo w momencie gdy stało się ciałem rozpoczęło nową epokę w swoich dziejach. Słowo, które było u Boga, przyjęło jeszcze inny sposób istnienia, przyjęło sposób istnienia w ciele. Słowo stało się konkretnym człowiekiem, Jezusem z Nazaretu. Jego zamieszkanie pośród ludzi ma charakter stały.

To zamieszkanie Słowa w świecie określone jest greckim słowem skenoo – rozbić namiot (J 1,14). Hymn przywołuje na myśl rzeczownik skene (namiot, mieszkanie, przybytek), który w LXX używany jest na określenie świętego Przybytku. Słowo, które stało się ciałem, jest nową Świątynią. Słowo Wcielone jest Świątynią wspólnoty wierzących – Świątynią Kościoła. Jezus jest świątynią ostatecznego objawienia się Boga[25]. Dzięki Jego zamieszkaniu pośród nas możliwy jest dialog między Bogiem i Jego ludem. Nawiązując do tradycji o Namiocie Spotkania pierwsi chrześcijanie widzieli w Chrystusie nowe miejsce, które Bóg wyznaczył na spotkanie z człowiekiem. Chrystus jest nowym miejscem i nowym sposobem obecności Boga wśród ludzi. W Chrystusie bowiem Bóg jest stale obecny i gotowy by w każdej chwili spotkać się z człowiekiem i prowadzić z nim dialog. Każdy kto tego zapragnie, każdy kto tylko będzie chciał może „wejść” do tego Miejsca aby spotkać się z Bogiem[26].