Bierzmowanie

Bierzmowanie, to szczególny sakrament – to sakrament w którym otrzymujemy dar Ducha, który sprawia w obdarowanym niezwykłą moc – uzdolnienie. Czy sakrament ten jest obecny i uznawany przez wszystkie wspólnoty Kościołów?

Sakrament bierzmowania, choć różnie określany i rozumiany w poszczególnych wspólnotach kościelnych, to jednak jest obecny i łączy się zawsze z tajemnicą Ducha Świętego.

W Kościele wschodnim w czasie jednej ceremonii udziela się jednocześnie sakramentu chrztu i bierzmowania – namaszczenia Duchem Świętym (od gr. hrisma – oznacza namaszczenie). Bezpośrednio po chrzcie następuje namaszczenie – przyjmujący ten sakrament otrzymuje dary Ducha Świętego. We wspólnotach prawosławnych do namaszczenia używa się świętym krzyżmem, sporządzonym z oleju, wina i około 30 wonnych olejków – by podkreślić bogactwo darów Ducha Świętego. Stąd też i szczególne określenie sakramentu mianem: „miropomazania”. Katechizm Prawosławny uczy, iż „Miropomazanie, jest to sakrament, przez który wierzący, przy pomazaniu w imię Ducha Świętego św. Mirem, wzmacnia się dla życia duchowego”[1]. Kapłan namaszcza czoło, piersi, oczy, nozdrza, uszy, usta, ręce i nogi, by uświęcić umysł, serce, pragnienia, zmysły, całość ludzkiego działania i podążania za Chrystusem. Namaszczeniu towarzyszą słowa: „Pieczęć daru Ducha Świętego”. Sakramentu tego udzielić może każdy kapłan.

We wspólnotach protestanckich mówi się nie tyle o sakramencie, co raczej o świadomym, publicznym wyznaniu wiary, które potwierdza przymierze zawarte z Bogiem w chrzcie. Podczas wspólnej modlitwy uczestnicy obrzędu wyznają wiarę i składają ślubowanie wierności Bogu i Kościołowi. Dalej kapłan wkłada na każdego z nich ręce, modląc się o zstąpienie Ducha Świętego.

Mówiąc o tradycji protestanckiej warto wspomnieć, iż Kościół anglikański, choć związany z tradycją protestancką, to jednak zachowuje w dużym stopniu z katolicyzmem więź teologiczną. Zalicza on bierzmowanie do sakramentów, ale nie uznaje – podobnie jak pokuty, małżeństwa, kapłaństwa czy namaszczenia chorych za „sakramentu Ewangelii”. Według wspólnot anglikańskich sakramenty te nie posiadają widocznego znaku ani obrządku poleconego przez Boga. Znamiennym jest jednak, iż w Kościele anglikańskim zachowano uprawnienie – jedynie biskup może udzielać tego sakramentu[2].

W Kościele rzymsko-katolickim bierzmowanie, to konfirmacja – od łac. confirmare – potwierdzenie. Jest to sakrament, w którym dokonuje się potwierdzenie – niewątpliwie bowiem sakrament bierzmowania jest świadomym potwierdzeniem tego co się dokonało w sakramencie chrztu. Jest to sakrament umocnienia – niewątpliwie bowiem umacnia przyjmującego do świadczenia. Mocą sakramentu bierzmowania jesteśmy wręcz posłani byśmy jako dojrzali w wierze byli świadkami wiary. Stąd też w sakramencie bierzmowania chrześcijanin zostaje obdarzony darami Ducha Świętego – darami, które są niematerialnymi uzdolnieniami – uzdolnieniami, które otrzymujemy w zalążku, a które możemy uruchomić przez praktykę wiary. W sakramencie bierzmowania otrzymuje także uczeń Chrystusa charyzmaty (gr. haris – łaska), czyli Boże dary uzdalniające nas do skutecznego działania we wspólnocie i dla Kościoła. Owoce charyzmatów mają służyć innym ludziom.

Przyjmujący namaszczenie krzyżmem świętym (krzyżmo święte sporządza się z oliwy i wonnego balsamu – jest poświęcone przez biskupa w Wielki Czwartek) otrzymuje znamię – szczególny znak daru Ducha Świętego. Stąd też formuła: „przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.