Król Dawid

Przybył ktoś, kto doniósł Dawidowi: „Serca ludzi z Izraela zwróciły się do Absaloma”. Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywającym wraz z nim w Jerozolimie: „Wstańcie! Uchodźmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem." (2 Sm 15,13-14a)

Dawid, dzięki namaszczeniu w Hebronie, został królem zjednoczonego królestwa – Judy i Izraela. Uświadomiwszy sobie niebezpieczeństwo wynikające z tego faktu, Filistyni zdobyli Betlejem i rozłożyli się w dolinie Refaim, na zachód Jerozolimy. Dawid schronił się w twierdzy Adullam i stamtąd kierował swoimi wojskami. Po długo trwającej wojnie, Filistyni zostali pokonani, a ich potęga raz na zawsze złamana. Dawid zdobył miasto Gat należące do nich. Podbił również miasta należące do Kananejczyków, między innymi: Megiddo, Taanak, Bet-Szean. Uderzył również na Jerozolimę - twierdzę Jebusejczyków - zdobył ją i uczynił stolicą królestwa, a poprzez przeniesienie do niej Arki Przymierza, również stolicą religijną.

Taki bieg wydarzeń sprawił, że królestwo Dawida stało się realnym zagrożeniem dla ich sąsiadów. Ammonici sprzymierzywszy się z małymi państewkami aramejskimi na północy wypowiedzieli wojnę. Jednakże wojska Dawida dowodzone przez Joaba nie dopuściły do połączenia się Amonitów ze swymi sprzymierzeńcami, Aramejczykami z Bet-Rehob, Soby i Maaki. Ci ostatni zostali rozbici , natomiast Ammonici wycofali się do swojej stolicy Rabat-Ammon. Miasto nie zostało jednak zdobyte, gdyż Izraelczycy nie przygotowani do oblężenia, powrócili do Jerozolimy. W następnym roku wojna została wznowiona. Liga aramejska utworzona przez Hadadezera z Soby najechała, pod wodzą Szobaka, Transjordanię. Tym razem Dawid sam wyruszył przeciwko nim na czele swoich wojsk i rozgromił ich pod Helam. Osamotnieni już teraz Ammonici, zostali pokonani w trzeciej fazie wojny przez Joaba, który zdobył również Rabat-Ammon (podczas tego oblężenia doszło do cudzołóstwa Dawida z Batszebą i zabicia jej męża.

W kolejnych kampaniach Dawid przyłączył do swojego królestwa Edom, uzyskując dzięki temu dostęp do zatoki Akba, a przez to kontrolę nad wielkim szlakiem karawanowym. Podbity został Moab i Damaszek, zawarto sojusz z królem Hamat, nawiązano stosunki handlowe z Hiramem I, królem Tyru.

Na skutek tego królestwo Dawida obejmowało całą Palestynę, Ammon, Edom i Moab w Transjordanii, na północy sięgając aż po Kadesz nad Ornotesem, łącznie z Damaszkiem i Aram-Sobą, granicząc z sojuszniczym królestwem Hamat.

Następcą tronu Dawida był Absalom, który podniósł bunt, o mało nie doprowadzając do upadku króla, zmuszonego do ucieczki do Transjordanii. Bunt został stłumiony, a Absalom, wbrew rozkazom Dawida, zabity przez Joaba. Po śmierci Absaloma, prawowitym następcą tronu został Adoniasz. Miał on poparcie Joaba, Abiatara i książąt Judy, czyli przedstawicieli wielkich rodzin Hebronu, od nacisku i wpływu których Dawid nigdy nie mógł się uwolnić. Jednakże partia opozycyjna, pod przewodnictwem Natana, nowego kapłana jerozolimskiego Sadoka i gwardii królewskiej, opowiadała się za Salomonem, synem Betszeby. Kiedy zatem Adoniasz zaprosił swoich zwolenników na ucztę do En-Rogel, przeciwnicy zinterpretowali to jako bunt. Na skutek tego oraz interwencji Batszeby, Dawid na swojego następcę wyznaczył Salomona. Przy źródle Gihon namaszczono go i ogłoszono królem. Zarówno Adoniasz, jak i jego zwolennicy podporządkowali się tej decyzji.

Do tych właśnie fragmentów historii i genealogii rodu Dawida odnoszą się obszerne passusy czytań bieżącego tygodnia, zatem warto mieć w pamięci owe uwarunkowania, by w szerszej perspektywie egzegetycznej postrzegać rzeczone teksty.