Obmyj mnie z mojej winy

To psalm 51 (50). Należy on do najbardziej znanych. Powstał, gdy „do Dawida przybył prorok Natan po jego grzechu z Batszebą”. A grzech był podwójny.

Najpierw król Dawid uwiódł żonę Uriasza, a potem „zamordował go mieczem Ammonitów” - co wypomniał mu prorok (2 Sm 11-12). Bo trzeba było interwencji proroka, by król zrozumiał i uznał swój grzech. I pieśń pokutną wyśpiewał -w końcu był Bożym pieśniarzem.

I jak powszechny wśród ludzi jest grzech, jak częsta bywa też zbrodnia - tak pieśń nawróconego grzesznika Dawida zatoczyła ogromne koło. Do dziś jest modlitwą pokutników, do dziś towarzyszy pokutnym obrzędom żydów i chrześcijan, do dziś stanowi jeden z elementów liturgii zmarłych.

Bo przecież właśnie wtedy, gdy człowiek staje przed Sędzią Wszechwiedzącym, każde słowa żalu za grzechy wydają się zbyt małe.

Biblijne teksty temat grzechu naświetlają z różnych stron i prowadzą naszą myśl od tajemnicy zła budzącego się w człowieku do tajemnicy Boga. Ale już nie tylko Boga-Sędziego, ale Boga-Ojca miłosiernego.

Gdyby Dawid nie miał przeczucia tej tajemnicy, jego psalm nie mógłby powstać. Dobrze, że Jezus te intuicje - Dawidowe i nasze - potwierdził.