Wdzięczność

«Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Łk 17

Z dziesięciu uzdrowionych przyszedł tylko jeden, na domiar Samarytanin, którymi Żydzi pogardzali. Inni, mimo ogromnego daru, niewiarygodnego cudu oczyszczenia z trądu, zachowali się, jakby im się ta łaska należała. Ta postawa obnażyła prawdę o nich samych. Otrzymali, co chcieli i Jezus okazał się już im niepotrzebny. Wrócili do swych domów i zapewne zdziwionych domowników, znajomych i nawet oni nie poczuwali się do wdzięczności. Weszli z powrotem do swego wcześniejszego życia i żyli, jakby się nic w ich życiu ważnego nie stało.

Żyjemy w świecie tak często ślepym na miłość, dobro, bezinteresowność, w którym nie ma miejsca na wdzięczność. Bo materializm, dobrobyt sprawia, że człowiek żyje tak, jakby mu się wszystko należało. A to dopiero wdzięczność otwiera nasze oczy na to, co otrzymujemy, na tego, od którego otrzymujemy. Postawa wdzięczności pobudza także do obdarowywania innych.