Nieurodzajny figowiec (Łk 13,1-9)

Fatum

Potwierdzeniem i wzmocnieniem takiego patrzenia na dramat który dokonał się w Jerozolimie jest historia przywołana przez samego Jezusa. Po ustosunkowaniu się bowiem wiadomości o dramacie galilejskich pielgrzymów, Jezus przypomina inną tragedię, zapewne dobrze znaną słuchaczom, w wyniku której zginęło osiemnaście osób. Wydarzenie to być może miało miejsce w czasie prac przy akwedukcie w Jerozolimie. Być może była to tragedia spowodowana zawalenia się wieży stanowiącej część murów w pobliżu sadzawki Siloam, która znajdowała się w południowo-wschodniej części Jerozolimy. Jezus przywołuję tę historię, gdyż zapewne ludzie słuchając, wspominając to wydarzenie zastanawiali się, dlaczego pod gruzami wieży zginęli właśnie oni.

Zawalenie się wieży w Siloeam to dramatyczne naturalne wydarzenie, w którym najwyraźniej nikt z ludzi nie ponosi odpowiedzialności, tak jak w przypadku innych naturalnych kataklizmów (trzęsienia ziemi, głodu itp.). Wydarzenia takie – przypadkowe i nieuniknione, często podważają wiarę w ojcostwo Boga i Jego Opatrzność. Jest to często niewypowiadana, głęboka wątpliwość każdego wierzącego. Dlaczego Bóg do tego dopuścił?

Być może snuto różne domysły na temat powodu takiej kary Bożej, która spadła na zabitych pod wieżą Siloam. Jedyną odpowiedź zapewne widzieli w grzechu tych, których dotknęło to nieszczęście. Człowiek bowiem instynktownie interpretuje klęski żywiołowe jako karę.

Jezus nie poddaje w wątpliwość tego, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. Wydarzeń tych jednak nie należy odczytywać jako karę, ale jako pilną konieczność nawrócenia się. Wydarzenia takie bowiem przypominają nam nasze ograniczenia i naszą wrodzoną słabość. Dla Jezusa jednak przywołanie tragedii ludzi, którzy zginęli pod zwaloną wieżą w Siloam, prowadzi do wezwania do nawrócenia.