Bogacz i Łazarz (Łk 16,19-31)

Bogactwo powodem potępienia?

Ewangelia Łukasza głosi uprzywilejowanie ubogich: Pan „Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił” (Łk 1,53). Na górze błogosławieństw Jezus uczy „Szczęśliwi ubodzy, ponieważ do was należy królestwo Boże. Szczęśliwi, którzy teraz są głodni, ponieważ będziecie nasyceni” (Łk 6,20-21) oraz zapowiada „Biada wam, bogacze, ponieważ już odbieracie swą pociechę. Biada tym, którzy teraz są syci, ponieważ będziecie głodni” (Łk 6,24-25). W odpowiedzi Abrahama słychać przekonanie mędrców starotestamentalnych wedle których za życia nie jest możliwa pełna nagroda za wierność Bogu i Jego Prawu. Nadejdzie ona po śmierci, w królestwie Bożym.

Bogacz cierpi po śmierci męki nie dlatego, że był bogaczem. Jego męka w Szeolu jest spowodowana tym, iż nie postępował zgodnie z Prawem i upomnieniami proroków. Nie zwracał uwagi na swe otoczenie, a zwłaszcza na skrajną nędzę żebraka leżącego u jego bram. Z takich właśnie przyczyn w Ewangelii Łukasza w pojęciu osoby bogatej mieściła się idea bezbożnika. Bogactwo bowiem potrafi bardzo łatwo zaślepić człowieka i wzbudzić w nim chciwość, pychę, samozadowolenie i samouwielbienie (Łk 12,13-21). Człowiek bogaty z wielką łatwością może stać się egoistą nieczułym na bliźnich. Egoizm może też sprawić, iż przestaje on myśleć o swej przyszłości – o swym losie po śmierci.