Wigilia Zesłania Ducha Świętego

TRZECIE CZYTANIE
Duch daje życie

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela

Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?» Odpowiedziałem: «Panie Boże, Ty to wiesz». 

Wtedy rzekł On do mnie: «Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan». I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. I powiedział On do mnie: «Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli». Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie. 

I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam» – mówi Pan Bóg.
Ez 37, 1-14

Odnowienie ludu Izraela (37,1-28).

Po obietnicy przymierzowego błogosławieństwa następują dwie dramatyczne sceny jej spełnienia: wizję martwego Izraela przywróconego do życia (ww. 1-14) oraz ponownego połączenia dwunastu pokoleń, jak za dni Dawida (ww. 15-28).

Wizja wysuszonych kości (37,1-14).

Wstęp wskazuje, że prorok miał potężne doświadczenie wizji, które nie było połączone ze zmianą miejsca. Wizja ta została sprowokowana przez ówczesne wyrażenie: „Wyschły kości nasze" (w. 11). Chodzi przypuszczalnie o miejsce, które zostało opisane w Ez 3,22.

Akcja została podzielona na dwie części: opis wizji w ww. 2-10, i jej wyjaśnienia w ww. 11-14. Dramat dotyczy kontrastu pomiędzy wysuszonymi, martwymi kośćmi a Bożym ruah („wiatrem", „tchnieniem", „duchem").

Wprowadzenie obrazu grobów w ww. 12b-13 może wskazywać, że tekst ten stanowi późniejszy dodatek. Fragment podsumowuje misję Ezechiela wśród wygnańców. Prorok zwiastuje Boże słowo, by przynieść nowe życie martwemu Izraelowi. Kości (zbielałe, porozrzucane na ziemi i zupełnie wyschłe [w. 2]) symbolizują całkowite zniszczenie Izraela przez atakujące go wojska, tj. Babilon.

W tekście nie ma żadnej wzmianki na temat zmartwychwstania poszczególnych osób. Ważna jest gra słów opierająca się na powtarzaniu słowa „duch" (ww. l, 5, 6, 8, 9, 10, 14). Ezechiel rozpoczyna swoją wypowiedź uwagą, że w początkowej scenie nie ma żadnego śladu ducha (ww. 2-8). Nieoczekiwanie Prorok zwraca się do niego w ww. 9-10, a punktem kulminacyjnym całej sceny jest w. 14, w którym Bóg nazywa owego ducha moim. Boża inicjatywa staje się widoczna.

Katolicki Komentarz Biblijny, prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

3 PSALM RESPONSORYJNY

Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
albo: Alleluja.

Tak niech mówią odkupieni przez Pana, *
których wybawił z rąk przeciwnika
i których zgromadził z obcych krain, *
ze wschodu i zachodu, z północy i południa.

Błądzili na pustynnym odludziu, *
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
Cierpieli głód i pragnienie *
i wygasało w nich życie.

W swoim utrapieniu wołali do Pana, *
a On ich uwolnił od trwogi.
I powiódł ich prostą drogą, *
aż doszli do miasta zamieszkałego.

Niech dziękują Panu za dobroć Jego, *
za Jego cuda wobec synów ludzkich,
bo głodnego nasycił, *
a łaknącego napełnił dobrami.
Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: por. 1)