Józef w pałacu faraona

Wenecjanin z Neapolu
Jacopo Amigoni pochodził z Neapolu, ale karierę malarską rozpoczął w Wenecji. Dziś nieco zapomniany, w XVIII w. był jednak bardzo cenionym i popularnym artystą. Tworzył w państwach włoskich, Bawarii, Francji, Anglii, Flandrii i Hiszpanii.
Jego twórczość charakteryzuje typowa dla szkoły weneckiej bogata kolorystyka oraz często spotykane w sztuce późnego baroku patos i teatralność kompozycji.
"Józefa w pałacu faraona" namalował na zamówienie króla Hiszpanii Ferdynanda VI do pałacu królewskiego w Aranjuez.

Temat z Księgi Rodzaju
Obraz przedstawia scenę ze Starego Testamentu, w której faraon mianuje Józefa (syna Jakuba i Racheli) rządcą Egiptu. Józef wytłumaczył władcy znaczenie jego snów o siedmiu krowach tłustych i siedmiu chudych oraz o siedmiu kłosach pełnych i siedmiu pustych. Miało to oznaczać siedem lat dostatku i następne siedem głodu dla jego państwa. Faraon uwierzył słowom Józefa i polecił mu zarządzanie państwem, zawieszając mu na szyi łańcuch i wkładając na palec pierścień. (Rdz. 41, 37-43). Tę właśnie chwilę widzimy na obrazie.

Wzorowy rządca
Józef wzorowo wywiązał się z powierzonego zadania rządzenia krajem. Dlatego scenę powierzenia mu tej misji zamówił u Amigoniego król Hiszpanii. Zawieszony w pałacu królewskim obraz miał przypominać, że monarcha jest dobrym gospodarzem, jak biblijny Józef.
W XVIII wieku władcy chętnie dekorowali bowiem swoje siedziby dziełami opiewającymi ich zalety. Zwykle artyści nie sławili monarchów wprost, malując ich podobizny, lecz poprzez alegorię – czyli przedstawienie symboliczne określonej zalety, wybierając tematy biblijne lub mitologiczne. Józef symbolizuje tu zaletę, którą chciał przypisać sobie Ferdynand VI.