Nowy Testament bez problemów

Kuszenie Jezusa
(Mt 4,3-11; Mk l,12; Łk 4,3-13)

Ewangelijne opisy kuszenia Jezusa - Mk wspomina o nich tylko jednym słowem: był kuszony (l,12), Mt (4,3-11) i Łk (4,3-13) relacjonują je dokładniej - budziły zawsze pytania, dotyczące historyczności tego wydarzenia. Najbardziej nawet nieuświadomiony czytelnik Biblii pyta: Czy coś takiego w ogóle mogło mieć miejsce? Czy to nawet teoretycznie możliwe, żeby Jezus był kuszony? Jak należy rozumieć wyrażenie: „Wziął go diabeł do Miasta Świętego...”?

Zanim spróbujemy odpowiedzieć na te już bardziej szczegółowe pytania, przypomnijmy dwa bardzo istotne stwierdzenia z Listu do Hebrajczyków. Oto one: „W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddawani próbom” (2, 18); i jeszcze wyraźniej w 4, 15: „Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu”. Obydwa powyższe stwierdzenia wyjaśniają w znacznym stopniu nie tylko obecność w Ewangeliach relacji o kuszeniu, lecz także historyczny charakter opisywanych wydarzeń.

Prócz tego zasadniczego, jak się wydaje, celu dopuszczenia na siebie pokus, Jezus chciał, być może, pokazać, że mimo swego zejścia do nizin ludzkiej małości był jednak w stanie zatryumfować także nad szatanem. Wreszcie chodziło prawdopodobnie i o to, żeby pouczyć ludzi, jak winni się zachowywać wobec pokus szatańskich. Było to w gruncie rzeczy zachowanie się zasadniczo różne w porównaniu z tym, co przekazał nam autor Księgi Rodzaju, opisujący kuszenie pierwszej niewiasty.

Lecz wzmianki o braniu Jezusa przez szatana żadną miarą nie należy traktować dosłownie. Szatan, uosobienie wszelkiego zła i grzechu, z pewnością nie mógł wchodzić w żaden fizyczny kontakt z Jezusem, najwyższą i samą doskonałością.

 

Spis treści :.