Niezrozumiałe fragmenty Biblii

Najkrótszy rozdział w Piśmie Świętym to Ps 117, najdłuższy to Ps 119. Środek, to Ps 118. Przed nim jest 594 rozdziały i po nim dokładnie 594, przy czym suma tych rozdziało (594 + 594) wynosi 1 188. ŚRODEK Pisma Świętego to dokładnie Psalm 118, wers 8 (Ps 118, 8) „Lepiej ufać Panu, niż polegać na ludziach”. Jak to ksiądz zinterpretuje? Czy to ma jakieś znaczenie? Czy to przypadek? Zwłaszcza ta kombinacja liczb. Co oznacza 1, 11, 8, jaka jest ich symbolika?

Każdy werset Pisma Świętego wyraża głęboką naukę, niekiedy nawet trudną dla nas do zrozumienia. Ważnej jest, by poszczególne wersety odczytywać we właściwym kontekście, w całości księgi i w odniesieniu do nauki całego Pisma Świętego. Pomagają w tym odnośniki, w których podane są inne miejsca Biblii wyrażające podobną naukę.
Do kombinacji liczbowych dużą wagę przywiązywała żydowska kabała, prąd, który rozwijał się głównie w XIII i XIV wieku. Jako środkowy werset Biblii Ps 118,8 wypada według naszego układu tekstów, który jest różny od Biblii hebrajskiej, dzielącej się na Torę (Prawo - Pięcioksiąg – pięć pierwszych ksiąg Starego Testamentu), Proroków (do których zalicza się obok trzech większych i dwunastu mniejszych proroków także księgi, które my uważamy za historyczne: Jozuego, Sędziów, Samuela i Królewskie, a Żydzi nazywają prorokami pierwszymi lub starszymi, ponieważ mówią o czasach, w których Bóg przemawiał przez proroków) oraz Pisma (nasze księgi dydaktyczne, poetyckie, mądrościowe, w tym Psalmy, ale także Księga Proroka Daniela, Rut, Estery, Ezdrasza, Nehemiasza, Kronik). Według takiego sposobu liczenia środek Biblii wypadłby w innym miejscu, podobnie w wydaniach protestanckich, nie uwzględniających ksiąg deuterokanonicznych (Tobiasza, Judyty, Machabejskich, Mądrości, Syracydesa, Barucha) i w prawosławnych, opartych na Septuagincie, starożytnym przekładzie Biblii Hebrajskiej na język grecki, w której np. Księga Jeremiasza ma nieco inny układ i porządek rozdziałów. Podział Biblii na rozdziały i wersety zaznaczone obecnie publikowanych wydaniach jest także znacznie późniejszy. W synagogach dzielono Stary Testament na fragmenty do czytania na poszczególne szabaty, podział w naszych wydaniach ostatecznie wprowadził paryski drukarz Robet Estienne (Stephanus) w wydaniu łacińskiej Biblii w 1555 r. stosując podział na rozdziały wg Stefana Langtona, kanclerza uniwersytetu paryskiego, potem arcybiskupa Canterbury, z 1214 r. i na wiersze (dla Starego Testamentu według Santes Pagniniego z 1528 r., dla Nowego - własny). Ten podział dokonany dla łacińskiego przekładu Biblii - Wulgaty, zaczęto szybko stosować także dla innych tekstów, oryginalnych i przekładów. Widzimy, że obchodzono się bez niego przez większą część istnienia Biblii, więc ma charakter względny i praktyczny.
Pan Bóg może coś powiedzieć ludziom w odpowiedzi na ich poszukiwania, ale lepiej, jeżeli te poszukiwania idą prostą drogą badania sensu wyrazowego samych tekstów.
Kabała przywiązywała znaczenie do wartości liczbowej słów. Dla Semitów i Greków kolejne litery alfabetu były równocześnie cyframi oznaczającymi odpowiednio 1-10, 20, 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100, 200, 300, 400 (i dalej co 100, jeśli było więcej znaków). Kabaliści sumowali wartości poszczególnych liter w słowach, porównywali z innymi, mającymi tę samą wartość i wysnuwali wnioski religijne. W indywidualnych przypadkach mogło to prowadzić do głębokiego zaangażowania religijnego, ale sama metoda jest raczej dziwactwem niż drogą do odczytania tego, co Bóg rzeczywiście chciał nam powiedzieć.
Jeślibyśmy chcieli coś odczytać z symboliki 1188, zgodnie z podanymi niżej zasadami i dodaniem pewnej interpretacji kolejnych cyfr, moglibyśmy widzieć w niej potwierdzenie najwyższej władzy Boga (dwa razy liczba 1 oznaczająca Bożą rzeczywistość, jedynego Boga, Stwórcę i Pana) nad światem (dwa razy 8, z których każda ósemka to dwa razy 4 oznaczające cały świat, stworzenie). Ale to samo co Ps 118,8 o ufności Bogu wyraża wiele tekstów biblijnych, które można normalnie odczytywać bez potrzeby takiej gimnastyki umysłowej. Zamiłowanie do podobnych metod może świadczyć o pewnych cechach schyłkowych kultury, która się w nich lubuje, a uważa normalny sens za zbyt prosty, wystarczający dla ludzi pospolitych, mało subtelnych i wykształconych. Syn Boży przyszedł na świat nie w rodzinie uczonych w Piśmie, lecz prostych ludzi żyjących z własnej pracy. Jego nauka też była prosta i może to było jednym z powodów, że lekceważyli Go uczeni w Piśmie zamiłowani w skomplikowanych rozważaniach, które często okazywały się bezpłodne.