Repetytorium biblijne

Niebiosa głoszą chwałę Boga, to ich głoszenie skierowane jest przede wszystkim ku człowiekowi, któremu mają powiedzieć o Bogu. Odnosi się to do wszystkiego, co zostało stworzone nie tylko na niebie, ale także na ziemi. Wszystkie byty stworzone objawiają człowiekowi swego Stwórcę, ten głos jest głosem tak wyraźnym, że człowiekowi nie wolno go nie usłyszeć. Jeżeli nie potrafi poznać Boga ze stworzeń, zasługuje na karę.
Ze względu na wagę poruszanego obecnie problemu, warto w tym miejscu przytoczyć dwa podstawowe teksty Starego i Nowego Testamentu, w których zawarta jest przytoczona wyżej nauka Biblii.
Pierwszym tekstem jest fragment Księgi Madrości:

Głupi już z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga:
z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego,
który jest,
patrząc na dzieła nie poznali Twórcy,
lecz ogień, wiatr, powietrze chyże,
gwiazdy dokoła, wodę burzliwą
lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem.
Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa –
winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca,
stworzył je bowiem Twórca piękności;
a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw –
winni byli z nich poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił.
Bo z wielkości i piękna stworzeń
poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę.
Ci jednak na mniejszą zasługują naganę,
bo wprawdzie błądzą,
ale Boga szukają i pragną Go znaleźć.
Obracają się wśród Jego dzieł, badają,
i ulegają pozorom, bo piękne to, na co patrzą.
Ale i oni nie są bez winy:
jeśli się bowiem zdobyli na tyle wiedzy,
by móc ogarnąć wszechświat –
jakże nie mogli rychlej znaleźć jego Pana?
(Mdr 13, 1-9)

Do tej problematyki powraca św. Paweł w Liście do Rzymian:

Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu, zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. Dlatego to wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności.
(Rz 1:18-26)

Z wielkości i piękna stworzeń człowiek powinien poznać ich Stwórcę, którego niewidzialne przymioty, wiekuista potęga oraz bóstwo od stworzenia świata stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła. Św. Paweł stwierdza, że naruszające godność ludzką czyny przeciwne naturze są skutkiem znikczemnienia myśli i zaćmienia serca towarzyszących brakowi wzniesienia umysłu od rzeczy stworzonych ku Stwórcy. Niemoralność i zniewolenie przez namiętności jest karą Bożą za niepoznanie Boga.
Stworzenia zatem są dla ludzkiego umysłu drogą do poznania Boga.