Najważniejszy moment w dziejach kosmosu

Pierwszy to oczekiwanie na Obiecanego już w raju i potem w różnych momentach opisanych w Starym Testamencie. Drugi to czas po przyjściu Obiecanego – czas Kościoła. Między tymi okresami przychodzi moment przyjścia Obiecanego. Święty Paweł nazywa go „pełnią czasu”. Ale św. Paweł nie jest jedynym autorem, który narodziny i zbawcze dzieło Chrystusa postrzega jako szczyt dziejów świata i ludzkości oraz jako moment wybrany przez Boga. O pełni czasów mówi Jezus. To Jego pierwsze słowa zapisane przez ewangelistę Marka: „Czas się wypełnił”. Przed wstąpieniem do nieba natomiast Zbawiciel stwierdza: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą”.

Tę pełnię czasów nowotestamentowi autorzy nazywają również czasami ostatecznymi, czyli tymi, które rozpoczynają erę, po której nie będzie już nic ważniejszego, aż po powtórne przyjście Chrystusa na końcu świata. „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” – napisał w prologu autor Listu do Hebrajczyków. A w Pierwszym Liście św. Piotra czytamy: „On [Chrystus] był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatecznych czasach objawił się”.

Jedynie człowiek w stworzonym świecie materialnym ma świadomość bycia zanurzonym w czasie, kultywuje pamięć o przeszłości, czyli uprawia historię, i snuje plany na przyszłość. Każdy z nas nosi wspomnienia ważnych wydarzeń – bliższych lub dalszych – i myśli o tym, co przed nim. To ta nasza indywidualna perspektywa. Ona dla biegu kosmosu nie ma znaczenia. Ona ma znaczenie, jeśli wpiszemy ją w perspektywę najważniejszego momentu w dziejach kosmosu. Pan Bóg jest władcą czasu i Jemu, i tylko Jemu, warto ofiarować nasze wczoraj, dziś i jutro. W ten sposób nasz czas staje się czasem włączonym w skutki przyniesionego zbawienia, kiedy to: „gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg swojego Syna, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo”.