Sakrament bierzmowania w ekonomii zbawienia Starego Testamentu - Pięcioksiąg

W „Konstytucji apostolskiej o sakramencie bierzmowania” papież Paweł VI naucza, że człowiek, odrodzony przez chrzest, zostaje umocniony (łac. confirmâtiô) w sakramencie bierzmowania darem samego Ducha Świętego, dzięki któremu ochrzczony jeszcze ściślej wiąże się z Kościołem, by jako prawdziwy świadek Chrystusa szerzyć i bronić wiarę słowem i uczynkiem (por. KKK 1285). W Kościele łacińskim istotny obrzęd sakramentu bierzmowania stanowi namaszczenie krzyżmem na czole (krzyżmo to olej z oliwek lub nasion innych roślin oleistych, często mieszany z substancjami aromatycznymi, poświęcony w Wielki Czwartek podczas Mszy zwanej Mszą krzyżma świętego), którego dokonuje się wraz z nałożeniem ręki i przez słowa: „Przyjmij znamię Daru Ducha Świętego” (por. KKK 1300). Teksty Nowego Testamentu przekazują, że Chrystus wielokrotnie obiecywał swoim uczniom wylanie Ducha Świętego (por. Łk 12,12; J 3,5-8; 7,37-39; 16,7-15; Dz 1,8). Złożone przez Jezusa obietnice mówiły o posłaniu od Ojca Ducha Prawdy (por. J 15,26), który pozostanie z jego wyznawcami na zawsze (por. J 14,16), wspierając ich w składaniu o nim świadectwa (por. J 15,26), także pośród prześladowań (por. Łk 12,12). Duch Święty działając w Kościele i świecie nie ujawnia się tak jak Syn Boży, który przyjął ludzką naturę; można powiedzieć, że w tym świecie Duch Święty pozostaje „Bogiem ukrytym”. Dlatego też poznanie osoby Ducha Świętego oparte na wierze w objawienie Chrystusa dotyczy przede wszystkim skutków obecności oraz owoców działania Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej. Momentem kluczowym dla tego poznania jest wydarzenie zesłania Ducha Świętego na Apostołów oraz pierwotną wspólnotę uczniów Chrystusowych, trwających jednomyślnie na modlitwie z Maryją, Matką Jezusa, w jerozolimskim wieczerniku (por. Dz 1,12-14), w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2,1-13). Zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, a więc w czasie święta żydowskiego obchodzonego po pięćdziesięciu dniach od Paschy kończącej się Świętem Pierwocin, na zakończenie żniw pszenicy, wskazuje na związek tego wydarzenia ze starotestamentowym Świętem Żniw (por. Wj 23,16).