Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.

Bóg nie jest egoizmem. Bóg nie jest samozadowoleniem. Bóg nie jest przyjemnością. Nie jest pieniądzem, nie jest władzą, nie jest pychą. Bóg jest miłością.

Jest więc pragnieniem autentycznego dobra drugiego człowieka. Stąd też bezinteresownością,  prawdą, dobrem, pięknem i wolnością.

Noszę w sobie Jego obraz i podobieństwo. Nie zniekształcone tylko wtedy, gdy autentycznie kocham tych, którzy żyją obok mnie.

Z nauczania Jana Pawła II

Nauczanie soborowe podkreśla z jednej strony czynny udział ludzkiego rozumu w odkrywaniu i stosowaniu prawa moralnego: życie moralne wymaga twórczego myślenia i inteligencji właściwych osobie, która jest źródłem i przyczyną własnych świadomych czynów. Z drugiej strony, rozum czerpie swą prawdę i swój autorytet z odwiecznego prawa, które nie jest niczym innym jak mądrością samego Boga [69]. U podstaw życia moralnego leży zatem zasada „słusznej autonomii” [70] człowieka, osobowego podmiotu swoich czynów. Prawo moralne pochodzi od Boga i w nim ma zawsze swe źródło: mocą naturalnego rozumu, który bierze początek z mądrości Bożej, jest ono zarazem własnym prawem człowieka. Jak bowiem widzieliśmy, prawo naturalne „nie jest niczym innym jak światłem rozumu wlanym nam przez Boga. Dzięki niemu wiemy, co należy czynić, a czego unikać. To światło, czyli to prawo Bóg podarował nam w akcie stworzenia” (Veritatis splendor 40)