Spośród wieli ilustrujących chrzest zdjęć wracam do jednego. Greckie Filippi. Miejsce, gdzie według tradycji Święty Paweł ochrzcił Lidię. Prostota krzyża, trzy stopnie, woda żywa. Czytelny znak śmierci i narodzin.

Patrząc na zdjęcie przypominam sobie pamiętniki Egerii. Oktawa Wielkanocy w jerozolimskim Kościele. Przyobleczeni w Chrystusa słuchają w Anastasis katechez biskupa, wyjaśniającego znaczenie przyjętych w noc Paschy sakramentów. Z okien świątyni wydobywają się głosy radości i zachwytu. Z „Chrystusem powstaliście z martwych”. „Razem z Nim ukażecie się w chwale”.

Często narzekamy na to wszystko, czego naszemu chrześcijaństwu brakuje. Na to, co w Kościele przyziemne. Być może jest tego tak dużo, gdyż zapomnieliśmy, nie zauważyliśmy, zlekceważyliśmy, zobojętnieliśmy na chrzcielne dary. A przecież od nich wszystko się zaczyna. Tylko dzięki nim chciwy przemienia się w ubogiego, rozpustnik w człowieka czystego serca, a syn buntu już tu raduje się wielką nagrodą w niebie.