Objawienie Boże

Bóg objawił się człowiekowi od początku jego dziejów, by uczynić go swym dzieckiem, przyjacielem i powołać do życia wiecznego (tzw. objawienie pierwotne). Człowiekowi, który popadł w niewolę grzechu i śmierci, objawia się, żeby go zbawić (objawienie historyczne). Tak objawił się patriarchom wybranego przez siebie narodu izraelskiego, tworząc sobie lud Starego, czy raczej Pierwszego Przymierza, nosiciela obietnicy zbawienia całej ludzkości. Wybawia ten lud z niewoli egipskiej, a później z niezliczonych niebezpieczeństw, objawiając w ten sposób swoją zbawczą wolę i moc. Przemawiał później do tego ludu przez proroków, nawołujących do wiary w jedynego Boga, Pana i Zbawiciela i do przestrzegania Jego przykazań, zwłaszcza zachowania sprawiedliwości w stosunkach między ludźmi.

Gdy nadeszła zamierzona przez Boga „pełnia czasu”, zesłał On swego Syna, Jezusa Chrystusa, narodzonego z Maryi Panny. Głosi On Dobrą Nowinę o zbawieniu, umiera na krzyżu i zmartwychwstaje, objawiając w ten sposób Bożą ojcowską miłość do człowieka i Jego wolę wyzwolenia go z grzechu i śmierci. Nie tylko jednak słowa i czyny Jezusa, lecz po prostu On sam stał się objawieniem Ojca: jest jedno z Ojcem tak, że kto Jego widział, widział i Ojca.

Wzywając wszystkich do wiary w siebie i w Tego, który Go posłał, tworzy Jezus Lud Boży Nowego, Drugiego Przymierza. Tym ludem jest Kościół Chrystusowy - ci, którzy uwierzyli. Powołani do tego nowego Ludu Bożego są jednak wszyscy ludzie, wszystkich bowiem chce Bóg zbawić i doprowadzić do poznania prawdy.

Boże Objawienie przekazywane było przez tych, którzy uwierzyli, z pokolenia na pokolenie - najpierw w narodzie izraelskim, później w Kościele. Dlatego w związku z Objawieniem mówi się o Tradycji. Przekazywane z pokolenia na pokolenie Objawienie spisane zostało w księgach uznawanych przez tę Tradycję za natchnione przez Boga. Tworzą one Pismo święte.