Psy w czasach Jezusa

„Nie dawajcie psom tego, co święte […]”. Mt 7,6

W czasach Jezusa na Bliskim Wschodzie psy, często bezpańskie i agresywne, nie były dobrze postrzegane – zaledwie nieco lepiej niż świnie. Psy porównywano do pogan, uznawanych za nieczystych.

Ludzie ci podróżowali po Izraelu w interesach; nie wiedziano, skąd przychodzą i dokąd idą. Święty Paweł wprost przestrzegał Filipian: „Strzeżcie się psów, strzeżcie się złych pracowników, strzeżcie się fałszywych obrzezańców” (Flp 3,2).

W tym przysłowiu określenie „psy” należy rozumieć jako przenośnię. Jezus poucza swoich uczniów, aby głosząc tajemnice królestwa, zachowywali szczególną ostrożność, bowiem najświętszych prawd nie wolno objawiać byle komu.

Przykładem tej misjonarskiej przezorności może być między innymi zwracanie się do nieznajomych językiem przenośni. Jezus często się nim posługiwał.

*

„[…] Nie godzi się odejmować chleba od ust dzieciom, a rzucać go szczeniętom”. Mt 15,26 (// Mk 7,27)

Kontekst tej sentencji jest dobrze znany. Jezus i Jego uczniowie udali się do krain zamieszkałych przez pogan – w okolice Tyru i Sydonu. Kobieta kananejska poprosiła Go, aby uzdrowił jej córkę. Ale Jezus dał jej do zrozumienia, że jeszcze nie nadszedł czas głoszenia dobrej nowiny „całemu stworzeniu” (Mk 16,15).

Jego Ojciec, który jest w niebie, chce, aby Syn poświęcił się tylko „owcom, które zginęły z domu Izraela” (Mt 15,24), to znaczy grzesznym, chorym i ubogim Żydom.

***

Powyższy tekst jest fragmentem książki „Większa radość jest z dawania. Przysłowia Nowego Testamentu”. Autor: Brat Bernard-Marie. Wydawnictwo: Święty Wojciech.